SŁYNNI DETEKTYWI - HERKULES POIROT. CZĘŚĆ III - SERIAL, FILMY, GRY

    Podobnie jak Sherlock Holmes, Herkules Poirot stał się inspiracją dla wielu twórców. Część z nich przeniosła przygody słynnego detektywa na mały i duży ekran, a część w świat gier komputerowych. Jak wiadomo z różnym skutkiem. Świadczy to jednak o tym jak bardzo postać genialnego detektywa stała się nieodłączną częścią popkultury. Poniżej chciałam opisać najbardziej znane pozycje.

"Poirot" 1989-2013

    Brytyjski serial kryminalny, w którym w roli głównej występuje David Suchet. Składa się on z 13 sezonów i 70 odcinków. Jest to ekranizacja powieści i opowiadań Agathy Christie. Davidowi Suchetowi partnerują Hugh Fraser jako kapitan Hastings, Phillip Jackson jako inspektor Japp, Pauline Moran jako Felicity Lemon oraz Zoë Wanamaker jako Ariadna Oliver. W serialu gościnnie wystąpiło też wielu znanych aktorów jak Emily Blunt, Michael Fassbender, Jessica Chastain czy Toby Jones. Moim zdaniem jest to najlepsza adaptacja przygód słynnego detektywa. Serial jest świetny z kilku powodów. Po pierwsze twórcy naprawdę byli wierni książkom, w większości odcinków, bo co do paru można się doczepić, jednak jest ich naprawdę mała ilość w porównaniu do tych dobrych. Po drugie znakomite aktorstwo - David Suchet jest po prostu wspaniały i swoją rolę odgrywa perfekcyjnie. Jest on dla mnie jedynym i najwspanialszym Poirotem. Pozostali aktorzy też fantastycznie się prezentują. Po trzecie scenografia i kostiumy. Wszystko jest dopracowane w najmniejszym szczególe, aby odpowiadało tamtejszym czasom, a kostiumy to prawdziwa rewia mody - są naprawdę realistyczne i pięknie się prezentują. Najlepiej wygląda oczywiście Poirot, który jak wiadomo lubił się stroić niczym dandys - jego garnitury są idealnie dobrane. Panie też świetnie się prezentują, dzięki czemu mamy prawdziwą lekcję z historii mody. W ogóle jest to cudowny serial i jeden z moich ulubionych.

Filmy z Peterem Ustinovem

    Były to nakręcone w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych filmy, w których główną rolę odgrywał znany brytyjski aktor Peter Ustinov. Były to kolejno "Śmierć na Nilu" 1978 r. , "Zło czai się wszędzie" 1982 r. , "Śmierć lorda Edgware'a" 1985 r. , "Altanka nieboszczyka" 1986 r. "Morderstwo w trzech aktach" 1986 r. oraz "Rendez vous ze śmiercią" 1988 r. Tutaj również występowało kilku znanych aktorów m.in. Jane Birkin, Bette Davis, Mia Farrow, Angela Lansbury, Maggie Smith, Faye Dunaway, Lauren Bacall, czy Carrie Fisher. Ciekawostką jest, że w "Śmierci lorda Edgware'a" rolę inspektora Jappa ogrywa nikt inny jak David Suchet. Te filmy też są bardzo dobre - jest to wierna adaptacja książek, twórcy zadbali o scenografię i kostiumy, aktorstwo też jest na najwyższym poziomie. Jednak moim zdaniem Peter Ustinov, choć jest bardzo dobrym aktorem i naprawdę się starał, to jednak nie pasuje tak bardzo na Poirota jak David Suchet. Przede wszystkim ma blond włosy. Wiem, że to może mały szczegół, ale mnie trochę mierzi. Jednak te filmy prezentują naprawdę wysoki poziom i są warte obejrzenia.

Filmy z Kennethem Branaghiem

    Są to na razie dwa filmy - "Morderstwo w Orient Ekspressie" z 2017 r. oraz "Śmierć na Nilu" z 2022 r. , choć w planach jest już trzeci film. Kiedy w 2017 r. w kinach pojawił się pierwszy film byłam pełna zarówno nadziei jak i obaw. Jednak przekonała mnie do obejrzenia plejada gwiazd, ponieważ w filmie występują m.in. Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Judi Dench, Willem Dafoe czy Penélope Cruz. Wydawałoby się, że taka obsada powinna gwarantować świetny film. Jednak niestety okazało się być wręcz przeciwnie. Po pierwsze nie jest to wierna adaptacja książki. Po drugie film jest rozwleczony i ma dużo niepotrzebnych dialogów. Po trzecie postacie są nieciekawe, a niektóre wciśnięte na siłę - nie mam pojęcia skąd tu Pilar Estravados, która jest bohaterką zupełnie innej powieści, a z "Morderstwem w Orient Ekspressie" nie ma nic wspólnego. Po czwarte sam Poirot - lubię i szanuję Kennetha Branagha, ale kompletnie nie pasuje na Poirota. Niestety słynny detektyw w jego wykonaniu to jakaś parodia - Poirot był niski, korpulentny  i miał czarne włosy. Tu jest wysokim, szczupłym blondynem, a jego wąsy wyglądają jakby wpadł na mopa i część mu się przykleiła do twarzy. Poza tym jego zachowanie wydaje się być niestety marną kopią Poirota z serialu. Bardzo mnie ten film rozczarował i zniechęcił do obejrzenia "Śmierci na Nilu", jednak postanowiłam się przemóc - a nuż tamten film to był wypadek przy pracy, a następny będzie lepszy. 

    Tutaj też mamy znanych aktorów jak Gal Gadot, Armie Hammer czy Annette Bening. Poirot tym razem bada sprawę morderstwa bogatej dziedziczki Linnet Doyle. W tym filmie mamy sytuację podobną, jak w poprzednim - jest to bardzo luźna interpretacja książki. Ogólnie intryga się niby zgadza, ale postacie w większości bardzo różnią się od pierwowzorów. Znów film nie porywa, a Poirot nie jest Poirotem - szczególnie sceny początkowe, które są kompletnym wymysłem twórców. Chyba chodziło o to, aby nadać jego postaci dramatyzmu, co jest bez sensu, bo Poirot jest trzeźwo myślącym detektywem, a nie postacią tragiczną. I jeszcze to jego wymachiwanie bronią - ogólnie miał bardzo dużo zachowań kompletnie nie w swoim stylu. Dlatego też niestety moim zdaniem jest to kolejna porażka.

"The ABC Murders" 2018 r.

    Brytyjski miniserial z Johnem Malkovichem w roli Herkulesa Poirot, składający się z trzech odcinków. Poirot bada oczywiście sprawę seryjnego zabójcy, który morduje swoje ofiary według alfabetu. Jest to bardzo luźna interpretacja dzieła Agathy Christie, co dla mnie jest wadą, bo ja lubię jak twórcy trzymają się pierwowzoru. Oprócz tego nie ma Hastingsa, a sam serial jest przydługawy - chyba chciano jak najbardziej rozwlec tą historię, aby zawierała aż trzy odcinki. Ponadto  mimo że lubię Johna Malkovicha, to w ogóle nie pasuje on mi na Herkulesa Poirot.

    Herkules Poirot jest też bohaterem kilku gier komputerowych. Na polskim rynku jak na razie zostały wydane cztery gry:

"Morderstwo w Orient Ekspressie"

    Jest to przygodowa gra typu point-and-click wydana przez The Adventure Company w 2006 r. W grze wcielamy się w pracownicę kolei imieniem Antoinette, która pomaga Poirotowi rozwiązać zagadkę morderstwa w pociągu. W słynnym Orient Ekspressie doszło do zabójstwa, którego ofiarą padł niejaki pan Ratchett. Jednak z powodu pogody pociąg utknął w zaspie, a słynny detektyw doznał kontuzji. Dlatego musi prosić do pomoc Antoinette. Niestety wygląda na to, że mordercą jest któryś z pasażerów.

Jest to typowa przygodówka detektywistyczna, a więc naszym zadaniem jest odwiedzanie lokacji, zbieranie dowodów i poszlak oraz przesłuchiwanie świadków. Akcja rozgrywa się głównie w pociągu oraz na zewnątrz, kiedy stanął on w zaspie śnieżnej. Co ciekawe gra prezentuje nam trzy rozwiązania, co jest bardzo interesujące, ponieważ przynosi zupełnie inne zakończenie, niż to w książce. 

Gra jak na tamte lata jest bardzo porządnie zrobiona. Grafika nie jest najgorsza, zagadki są bardzo ciekawe, a lokalizacje które odwiedzamy są klimatyczne. Nad niektórymi rzeczami trzeba się naprawdę nagłowić, żeby nie utknąć. Gra nie jest długa, ale bardzo wciąga. Myślę, że to super sprawa móc uczestniczyć w jednej z największych zagadek Agathy Christie.

"Zło, które żyje pod słońcem"

    

    Jest to kolejna przygodówka typu point-and-click wydana przez The Adventure Company w 2007 r. Tym razem sterujemy poczynaniami Herkulesa Poirot, a właściwie kapitana Hastings, któremu słynny detektyw rzucił wyzwania, aby rozwiązał zagadkę tajemniczej śmierci aktorki Arleny Marshall. 

Gra polega na tym samym co jej poprzedniczka, jednak parę detali mamy bardziej dopracowanych m.in. lokację, inwentarz czy same zagadki. Lokacje są naprawdę bardzo ładne i klimatyczne - odwiedzamy różne zakątki wyspy i mamy przed sobą piękne krajobrazy. Do intrygi wymyślonej przez Agathę Christie mamy dodanych kilka dodatkowych wątków, w tym wątek nadprzyrodzony, co czyni grę naprawdę wciągającą.

Tutaj też musimy się sporo pogłowić, bo zagadki nie są banalne. Sama atmosfera wyspy naprawdę bardzo mi się podobała i miałam ochotę na dogłębną eksplorację. Także gra jak na 2007 r. reprezentuje wysoki poziom.

"Agatha Christie: The ABC Murders"

    Jest to gra studia Microids, która miała swoją premierę w 2016 r. To także jest typowa detektywistyczna przygodówka point-and-click. Fabuła opiera się oczywiście na jednej z najsłynniejszych książek Agathy Christie, czyli "A.B.C.". Tym razem badamy sprawę  seryjnego mordercy, który zabija swoje ofiary według alfabetu, a na miejscu zbrodni pozostawia rozkład jazdy pociągów, zwany potocznie ABC. 

Podobnie jak w poprzednich grach zbieramy dowody, analizujemy miejsce zbrodni, przepytujemy świadków i szukamy tropów. Jednak gra jest trochę bardziej zaawansowana, ponieważ musimy tutaj dopasowywać tropy i dokonywać rekonstrukcji. Mamy też więcej minigier. Odwiedzamy też wiele ciekawych lokacji. System przesłuchania świadków też jest bardziej rozbudowany - w zależności od tego jakie pytania wybierzemy, dostajemy odpowiednią liczbę punktów. Mamy też do zebrania sporo trofeów. 

Gra jest dosyć liniowa - nie pójdziemy dalej jeśli nie wybierzemy właściwych odpowiedzi. Minigry są raczej dosyć proste. Gra ma jednak fajny klimat i bardzo dobrze zobrazowała jedną z najsłynniejszych książek Królowej Kryminałów. Jedyne co do końca mi się nie podobało to taka trochę rysunkowa forma gry. Wolę jednak jak gra wygląda bardziej realistycznie. Jednak mimo to gra się naprawdę super i można spędzić kilka godzin na miłej rozrywce. 

"Agatha Christie - Hercule Poirot: The First Cases"

    Kolejna detektywistyczna gra typu point-and-click wydana w 2021 r. przez studio Microids. W grze wcielamy się w młodego Herkulesa Poirot, który rozwiązuje sprawę morderstwa na przyjęciu w bogatej rezydencji. Tutaj Poirot jest młodym policjantem, który dopiero rozpoczyna karierę w swojej rodzinnej Belgii. Trafia na przyjęcie wpływowej rodziny Van den Bosh, gdzie jeden z gości zostaje zamordowany. Naszym zadaniem będzie oczywiście odnajdywanie śladów i tropów oraz przesłuchiwanie świadków. Wszystkie odnaleziony tropy porządkujemy w specjalnej mapie myśli, dzięki której nasze śledztwo posuwa się do przodu. Gra nie jest bardzo trudna - to taka typowa gra detektywistyczna. Jednak co mi bardzo przeszkadzało to jej forma - nie podoba mi się taki widok z góry, lubię gry w których uczestniczymy w rozgrywce bezpośrednio, a tutaj mam wrażenie jakbym patrzyła na domek dla lalek. Gra też niestety jakoś bardzo mnie nie wciągnęła. Jednak mimo to jest to Herkules Poirot, więc myślę że warto zagrać.

    Jak widać bohater książek Agathy Christie stanowi inspirację dla wielu twórców, co oczywiście nie dziwi, ponieważ jest to fantastyczna i genialna postać. Wydaje mi się jednak, że w świecie popkultury poświęca się mu o wiele mniej miejsca, niż Sherlockowi Holmesowi. Szczególnie ubolewam nad faktem, że nie ma o Poirocie żadnej gry planszowej, bo bardzo chętnie bym w taką zagrała. Gier komputerowych też jest mniej, jednak mam nadzieję, że się to zmieni. Jeśli chodzi o ekranizacje to uważam, że serial z Davidem Suchetem jest nie do pobicia - współczesne interpretacje niestety są kiepskie. Jednak Poirot jest moim ulubionym detektywem, dlatego też bardzo bym chciała zobaczyć jeszcze dużo rzeczy z jego udziałem, oby z lepszym skutkiem.

                         Ciąg dalszy nastąpi...

Bibliografia:

1. Filmweb.pl
2. Wikipedia.pl
3. Youtube.com
4. gry-online.pl

SŁYNNI DETEKTYWI - HERKULES POIROT. CZĘŚĆ II - ULUBIONE KSIĄŻKI

 

    Herkules Poirot jest moim ulubionym detektywem i kocham wszystkie książki, w których jest bohaterem. Dlatego też ciężko mi tak naprawdę wybrać, które są moimi ulubionymi. Jednak powiedzmy, że jak mam ochotę przeczytać którąś z nich to jedne przychodzą mi pierwsze do głowy. Na szczęście książek z Herkulesem Poirot jest dosyć sporo, więc wybór jest duży. Jednak jak dla mnie mogłoby być ich o wiele więcej. Myślę, że po te książki najczęściej sięgam:

"Śmierć lorda Edgware'a"

    Do Poirota zwraca się o pomoc znana aktorka Jane Wilkinson, która chce odejść od okrutnego męża lorda Edgware'a. Ten jednak nie chce zgodzić się na rozwód. Kiedy Poirot i Hastings udają się na rozmowę do tego bogatego arystokraty, ze zdziwieniem słyszą, iż ten zgodził się na rozwód. Wydaje się, że jego żona jednak nic o tym nie wie. Sytuacja komplikuje się kiedy lord Edgware zostaje zamordowany, a dwie osoby oskarżają o tą zbrodnie jego żonę, ponieważ rzekomo widziały ją wchodzącą do jego gabinetu w dniu tragedii. Tyle tylko, że w międzyczasie Jane Wilkinson uczestniczyła w uroczystej kolacji i dwanaście osób jest w stanie to potwierdzić. Czyżby ktoś chciał wrobić znaną aktorkę w morderstwo? Jaki był motyw zbrodni? Słynny detektyw staje przed nie lada wyzwaniem, ponieważ tym razem ma do czynienia z wyjątkowo sprytnym mordercą. Jest to jedna z moich ulubionych książek, ponieważ intryga w niej zawarta jest naprawdę genialna. Jest tutaj bardzo dużo mylących tropów i ciężko domyślić się prawdy. Naprawdę trzeba czytać z uwagą i mieć baczenie na nawet najdrobniejszy szczegół. Osoba mordercy i sposób w jaki została popełniona zbrodnia to prawdziwy majstersztyk. Trzeba też przyznać, że nawet największy detektyw dał się na początku nabrać, ponieważ morderca zmydlił mu oczy. Uwielbiam tą książkę, jest ona jednym z najlepszych kryminalnych dzieł.

"Morderstwo w Mezopotamii"

    Pielęgniarka - siostra Leatheran udaje się na Bliski Wschód, gdzie pod wodzą słynnego archeologa doktora Erica Leidnera, prowadzone są wykopaliska. Doktor Leidner poprosił pielęgniarkę o pomoc, ponieważ bardzo martwi się o swoją żonę Luizę - cierpi ona na ataki histerii i ma halucynacje. Pani Leidner opowiada siostrze Leatheran jednak inną historię - jest prześladowana przez nieznanego sprawcę, który wysyła jej anonimy z groźbami śmierci. Pielęgniarka nie do końca wierzy pacjentce, zmienia jednak zdanie kiedy ta zostaje zamordowana. Na szczęście w pobliżu znajduje się słynny detektyw Herkules Poirot, który obiecuje odnaleźć mordercę, a sprawa nie jest prosta. Czyżby tajemniczy prześladowca spełnił swoje groźby? Jednak czy on w ogóle istnieje? A może motywu zbrodni trzeba szukać gdzie indziej. Ta książka należy do moich ulubionych głównie z dwóch powodów - po pierwsze jak zawsze genialna intryga. Mamy kobietę, którą wszyscy łącznie z jej mężem uważają za histeryczkę, a jednak zostaje zmordowana. Zastanawiamy się kim jest tajemniczy prześladowca i czy może być on tuż obok, co powoduje bardzo ciekawy klimat. Każdy z nas przecież bałby się zagrożenia, które bardzo często czyha tuż obok i nikomu nie wolno ufać. Bardzo ciekawy jest sposób dokonania zbrodni oraz morderca i jego motywacje. Po drugie sceneria powieści - wykopaliska archeologiczne na Bliskim Wschodzie - w kraju Orientu, dzikich i niebezpiecznych terenach, które skrywają niejedną tajemnicę z przeszłości. Wraz z bohaterami możemy odbyć niezwykłą podróż, poznać inne obyczaje i kultury. A wszystko to jest bardzo realistycznie opisane, bo jak wiadomo Agatha Christie była żoną archeologa i z nim podróżowała. Dlatego też uwielbiam tą książkę i niesamowitą podróż jaką mogę z nią przeżyć.

"A.B.C."

    Do Herkulesa Poirot przychodzi niecodzienny list - tajemniczy morderca podpisujący się A.B.C. rzuca słynnemu detektywowi wyzwanie twierdząc, że ma zamiar dokonać przestępstwa w mieście Andover. Poirot ma poważne obawy, jednak policja nie traktuje tego poważnie, uważając za głupi żart. Sytuacja zmienia się jednak, kiedy w Andover zostaje zamordowana kobieta nazwiskiem Ascher, a przy jej ciele zostaje odnaleziony rozkład jazdy pociągów zwany potocznie ABC. Teraz już wiadomo, że sprawa jest poważna, tym bardziej że Poirot dostaje kolejny list, w którym morderca planuje następny atak. Poirot postanawia podjąć wyzwanie i uratować kolejne potencjalne ofiary. Morderca jednak jest bardzo sprytny, a do końca alfabetu jeszcze bardzo daleka droga. Począwszy od Kuby Rozpruwacza, bardzo fascynowała mnie sprawa listów jakie sprawcy często wysyłali do policji. Tutaj mamy poruszony właśnie ten temat. Czy mordercy to robią, ponieważ pragną rozgłosu, atencji, a może chełpią się tym, że są w stanie wykiwać organy ścigania. A może jednak w głębi duszy pragną zostać złapani. A może chodzi o coś zupełnie innego, czego my praworządni obywatele nie potrafimy zrozumieć. Najsłynniejszą taką sprawą jest chyba sprawa słynnego Zodiaka, której do dziś nie udało się rozwiązać. Dlatego też kolejne brawa dla Królowej, która jak zawsze potrafi podjąć i rozwinąć bardzo ciekawy temat. Tutaj też ma swoje wytłumaczenie na listy mordercy i jest ono bardzo ciekawe. Podobała mi się też w tej książce rola Hastingsa, który jak nawet przyznaje sam Poirot ma dar do widzenia rzeczy oczywistych, które wiele osób pomija. Także książka jest bardzo wciągająca i ma niesamowitą atmosferę. 

"Pięć małych świnek"

    Słynny detektyw dostaje nietypowe zlecenie - zgłasza się do niego niejaka Karla Lemarchant. Przed laty jej matkę Caroline Crale skazano za morderstwo jej męża, znanego malarza Amyasa Crale'a. Jednak Karla uważa, że jej matka była niewinna, a ojca zabił ktoś inny i nie poniósł konsekwencji. Na miejscu było wtedy jeszcze pięć osób - przyjaciele rodziny Philip i Meredith Blake, Elsa Greer - modelka, która pozowała artyście i była jednocześnie jego kochanką, Angela Warren - młodsza siostra Caroline oraz jej guwernantka panna Williams. Poirot ma bardzo trudne zadanie - jak bowiem rozwiązać zagadkę zbrodni sprzed szesnastu lat? Genialny detektyw musi opierać się jedynie na zwodniczej pamięci świadków, z których jedno może okazać się niebezpiecznym mordercą. Bardzo podoba mi się ta książka, ponieważ jest nietypowa. Tym razem wraz z Poirotem udajemy się w podróż w przeszłość. Dlatego też śledztwo jakie prowadzi detektyw też jest niecodzienne - ślady fizyczne już dawno zostały zatarte, więc można jedynie prowadzić przesłuchania. Jednak jak wiadomo człowiek często nie pamięta co robił kilka dni wcześniej, a co dopiero przed szesnastoma laty. Tutaj jednak sytuacja jest wyjątkowa, ponieważ morderstwo wywołuje traumę, która zawsze rzutuje na pamięci osób z nim związanych. Poirot musi w pełni wykorzystać swoje umiejętności jako psychologa, aby spośród zeznań świadków wyłapać te, które doprowadzą go do prawdy i jest to naprawdę zajmujące. Rozwiązanie też jest genialne i przyznam, że nie wpadłam na to. To po raz kolejny dowodzi kunsztu Christie jako genialnej pisarki. 

"Dwanaście prac Herkulesa"

    Jest to mój ulubiony zbiór opowiadań, w których bohaterem jest Herkules Poirot. Sprowokowany przez swojego znajomego, doktora Burtona, słynny detektyw postanawia zająć się tylko takimi sprawami, które pozwolą mu na wykonanie mitologicznych prac znanego greckiego herosa i zarazem swojego imiennika Herkulesa. Dlatego też mamy dwanaście różnorodnych opowiadań, z których każde odpowiada jednej herkulesowej pracy. Czy jednak można mityczne zadania przenieść do XX wieku i stworzyć z nich kryminały? Można, jeśli się jest genialną pisarką. Agatha Christie wpadła na naprawdę bardzo ciekawy pomysł i stworzyła fantastyczne historie, z których kilka zasługuje na szczególną uwagę. Przykładowo świetna sprawa "Lwa z Nemei", gdzie Poirot wpada na trop gangu porywaczy psów. W "Hydrze lernejskiej" musi stawić czoła metaforycznej hydrze, czyli złośliwym plotkom, które jak wiadomo potrafią zatruć ludziom życie. Kiedy wysokim kręgom rządowym grozi druzgocący skandal, Poirot musi posprzątać przysłowiowe "Stajnie Augiasza". Pewnemu młodemu człowiekowi zagrażają niebezpieczne "Ptaki stymfalijskie", czyli bezwzględne szantażystki. Co ciekawe w tym opowiadaniu pojawia się wątek polski. W "Klaczach Diomedesa" detektyw zmierzy się z przemytnikami narkotyków, a w "Stadzie Geryona" z groźną sektą i jej złowrogim przywódcą. W "Pojmaniu Cerbera" zaś ponownie spotka się z jedyną kobietą, która kiedykolwiek zrobiła na nim wrażenie, czyli z hrabiną Verą Rossakoff. Mamy więc tutaj dwanaście różnorodnych opowiadań, jak zwykle genialnie napisanych, z ciekawym motywem przewodnim. Nie wszystkie one dotyczą morderstw. Czasem chodzi o miłość, czasem o oszustwo, a nawet jedna sprawa jest dosyć zabawna. Autorka wpadła na naprawdę świetny pomysł porównując mitycznego Herkulesa ze słynnym detektywem. Poirot bowiem też jest wielkim herosem - jego siła nie tkwi jednak w mięśniach i nadludzkiej sile, ale mocy jego umysłu. Mityczne stworzenia stają się tutaj pewnymi alegoriami i idealnie wpisują się w prowadzone śledztwo. Pomysły są naprawdę tak różnorodne, że jest w czym wybierać. Uważam, że jest to najlepszy zbiór opowiadań o Herkulesie Poirot.

    Tak naprawdę to bardzo ciężko było mi wybrać moje ulubione książki, ponieważ kocham je wszystkie. Herkules Poirot jest moją ulubioną postacią i często wracam do jego przygód. To w jaki sposób prowadzi swoje śledztwa jest naprawdę godne zachwytu. Książki Agathy Christie towarzyszyły mi przez moje dzieciństwo i często pozwalały oderwać się choć na chwilę od rzeczywistości, co było bardzo dla mnie ważne szczególnie w trudnych chwilach. Może i słynny detektyw nie jest pozbawiony wad, ale jednak jest fantastyczną, charyzmatyczną i ciekawą postacią. Dlatego też uważam, że każdy powinien się zapoznać z tymi książkami, gdyż gwarantują one wspaniale spędzony czas.

Ciąg dalszy nastąpi...

    Bibliografia: 

1. A.Christie, Śmierć lorda Edgware'a, Wydawnictwo Hachette 2001, inne wydanie można kupić np. tu: https://www.empik.com/smierc-lorda-edgware-a-christie-agatha,p1360843162,ksiazka-p lub tu: https://bonito.pl/produkt/smierc-lorda-edgwarea
2. A.Christie, Morderstwo w Mezopotamii, Wydawnictwo Hachette 2001, inne wydanie można kupić np. tu: https://www.empik.com/morderstwo-w-mezopotamii-christie-agatha,p1259639283,ksiazka-p 
3. A.Christie, A.B.C., Wydawnictwo Hachette 2001, inne wydanie można kupić np. tu: https://www.empik.com/a-b-c-christie-agatha,p1234163158,ksiazka-p lub tu: https://bonito.pl/produkt/abc-6
4. A.Christie, Pięć małych świnek, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2005, inne wydanie można kupić np. tu: https://www.empik.com/piec-malych-swinek-christie-agatha,p1257189845,ksiazka-p lub tu: https://bonito.pl/produkt/piec-malych-swinek-2
5. A.Christie, Dwanaście prac Herkulesa, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2003, inne wydanie można kupić np. tu: https://www.empik.com/dwanascie-prac-herkulesa-christie-agatha,p1245600336,ksiazka-p lub tu: https://bonito.pl/produkt/dwanascie-prac-herkulesa-5

SŁYNNI DETEKTYWI - HERKULES POIROT. CZĘŚĆ I - O POCZĄTKU DO KOŃCA

 

    Herkules Poirot jest jednym z najsłynniejszych detektywów wszechczasów i moim ulubionym detektywem i to nie tylko dlatego, że został stworzony przez moją ulubioną pisarkę, ale też dlatego że jego przygody kojarzą mi się z moim beztroskim dzieciństwem, kiedy książki pochłaniały mnie bez reszty i powodowały, że czułam się naprawdę szczęśliwa. Wydaje mi się, że Agathy Christie nie trzeba nikomu przedstawiać, ale chciałam to zrobić pokrótce, w celu czysto formalnym 😃. Jedna z największych brytyjskich pisarek urodziła się jako Agatha Mary Clarissa Miller 15 września 1890 r. Już od dzieciństwa charakteryzowała się inteligencją i żywą wyobraźnią. W 1914 r. poślubiła pułkownika Archibalda Christie, który jednak zostawił ja dla innej kobiety. W 1930 r. wyszła za archeologa Maxa Mallowana, dzięki czemu mogła podróżować po świecie. Agatha Christie jest do tej pory najlepiej sprzedającą się autorką w historii - jej książki zostały sprzedane w nakładzie ponad dwa miliardy. Wydawała też powieści obyczajowe pod pseudonimem Mary Westmacott. Christie zadebiutowała w 1920 r. powieścią "Tajemnicza historia w Styles". Jest to równocześnie pierwsza powieść z Herkulesem Poirot w roli głównej. Poirot pojawia się w ponad 30 książkach Christie. Co do daty jego urodzenia są spory, jednak zakłada się, że było to między rokiem 1849 a 1854. Poirot jest Belgiem i prawdopodobnie urodził się w Brukseli. Sama Christie przyznała, że chciała napisać książkę o wielkim detektywie, a w jej rodzinnej miejscowości było dużo uchodźców z Belgii. Nasz słynny detektyw wychował się raczej w ubogiej, wielodzietnej i katolickiej rodzinie. Jako młody człowiek wstąpił do belgijskiej policji, gdzie zrobił oszałamiającą karierę. W czasie pierwszej wojny światowej działał w ruchu oporu, dlatego musiał uciekać z ojczyzny i osiedlić się w Anglii. Jako policjant był już na emeryturze, dlatego też zaczął działać jako prywatny detektyw. Dzięki swojemu geniuszowi, szybko zyskał międzynarodową sławę - z jego porad korzystali zarówno zwykli ludzie, jak i koronowane głowy. Opisywany jest jako niski, krępy mężczyzna trochę "przy kości" z jajowatą głową i zielonymi oczami, świecącymi jak u kota. Ma czarne włosy, a wielką jego dumą są bujne wąsy, które starannie pielęgnuje. Ubiera się elegancko niczym dandys i nawet w niesprzyjających warunkach nosi lakierki. Jego wygląd jest postrzegany jako nieco ekscentryczny, dlatego też często brany jest np. za fryzjera lub projektanta mody. Ze względu na swój akcent był niejednokrotnie uważany za Francuza, co niezmiernie go irytuje. Jest bardzo pedantyczny. Lubi porządek i irytuje go czyjeś niechlujstwo. Ponadto przejawia w jakimś stopniu, jak dzisiaj byśmy powiedzieli zaburzenia obsesyjno-kompulsywne np. nie lubi krzywo stojących, bądź wiszących przedmiotów, wszelakich plam i chciałby żeby wszystko miało kąty proste, nawet żeby jajka były kwadratowe. Mieszka nawet w Whitehaven Mansions, ponieważ odpowiadają mu proporcje tego budynku.  Jeśli chodzi o dedukcję to najważniejsze dla niego są jego "małe, szare komórki" oraz "porządek i metoda". Bardzo często w śledztwach opiera się na psychologii i chociaż nie jest zwolennikiem metody opierającej się głównie na szukaniu śladów, nie stroni od tego - zawsze nosi ze sobą pęsetę i kopertę. Woli rozwiązywać zagadki siedząc wygodnie w fotelu, jednak jeżeli wymaga tego sytuacja potrafi wybrać się w podróż nawet w dalekie strony jak Egipt, Mezopotamia czy Grecja. Ma bardzo wysokie mniemanie o sobie, co denerwuje osoby w jego najbliższym otoczeniu. Można nawet powiedzieć, że jest trochę pompatyczny, egocentryczny, a nawet złośliwy. Ma jednak dobre serce - szczególnie czułe na problemy młodych, zakochanych ludzi. Jego gesty są nieco teatralne i często przesadza w okazywaniu emocji, ale ma wielkie poczucie sprawiedliwości. Jak to nierzadko bywa jego postać sprawiała nieraz problemy swojej twórczyni, która żaliła się, że go stworzyła. 

    Najlepszym przyjacielem, a zarazem asystentem Poirota jest kapitan Arthur Hastings. Jest on byłym oficerem armii brytyjskiej, który spotkał Poirota jeszcze w Belgii i był pod wrażeniem jego zdolności detektywistycznych. Ponieważ w gruncie rzeczy kapitan Hastings pragnie zostać detektywem. Reprezentuje on zupełnie inny typ niż Poirot - jest to typowy angielski gentelman, wykształcony w Eton, na wskroś uczciwy i skromny, uprawiający sporty i typowo po angielsku powściągliwy. Często ekscentrycznie zachowania Poirota go bulwersują. Jest też dosyć naiwny i choć stara się dorównać swojemu przyjacielowi w dedukcji, to zazwyczaj dochodzi do błędnych wniosków. Irytuje to Poirota, który nie raz potrafił to wytknąć przyjacielowi w niemiły sposób, niemniej jednak tych dwoje łączy wielka przyjaźń na dobre i na złe. Kapitan Hastings jest też dosyć kochliwy, jednak w końcu żeni się z akrobatką i tancerką Dulcie Duveen i wyjeżdża do Argentyny, aby prowadzić ranczo. Oczywiście boleśnie odczuwa to jego przyjaciel, jednak Hastings często go odwiedza i pomaga w śledztwach.

  Jeśli chodzi o pozostałych przyjaciół Poirota, to ważną postacią jest oczywiście nadinspektor Japp ze Scotland Yardu, który często zasięga jego porady. Chociaż Poirot nie ma wysokiego mniemania o zdolnościach dedukcyjnych Jappa, to docenia go jako solidnego i pracowitego policjanta. Japp, chociaż często nie rozumie zachowań słynnego detektywa, to zawsze w niego wierzy i go wspiera.

    Inną przyjaciółką Poirota jest pani Ariadna Oliver, ekscentryczna pisarka. Stworzyła ona postać fińskiego detektywa Svena Hjersona, który sprawia jej mnóstwo problemów. Jest feministką i uważa, że kobieta powinna stać na czele Scotland Yardu. Bardzo lubi zagadki, dlatego też często angażuje się w śledztwa. Jest osobą dosyć chaotyczną, która ma sto myśli na minutę. Uwielbia jabłka.

    Jeśli chodzi o pracowników Poirota to najczęściej pojawia się jego sekretarka panna Felicty Lemon - osoba bardzo rzetelna i kompetentna, której racjonalne uwagi często pomagają Poirotowi. Poza tym jest również kamerdyner George - typowy sztywny Anglik, który jednak ma szeroką wiedzę o brytyjskich elitach. Poza tym jest doskonałym służącym.

    Chociaż Poirot jest zadeklarowanym kawalerem, w jego życiu pojawiła się kobieta, która zrobiła na nim wrażenie. Chodzi tutaj o rosyjską hrabinę Verę Rossakoff, znaną złodziejkę. Pojawia się ona po raz pierwszy w opowiadaniu "Podwójny ślad", gdzie Poirot wpada na jej trop, jednak ma do niej wielką słabość. Uważa ją za kobietę pełną temperamentu i jeśli o nią chodzi to potrafi nawet sam siebie oszukiwać. Chociaż można mieć wątpliwości co do moralności hrabiny, to w powieści "Wielka Czwórka" ratuje ona Poirota i Hastingsa za nie lada opałów. Jest na pewno interesującą postacią. 

    Jak już wcześniej wspominałam debiutem Poirota jako bohatera jest:

"Tajemnicza historia w Styles"

    Kapitan Arthur Hastings spędza urlop w posiadłości swojego przyjaciela Johna Cavendisha. Jednak Hastings szybko zauważa, że atmosfera w Styles wcale nie jest za wesoła - macocha Johna, kobieta bardzo bogata, niedawno wyszła za mąż za dużo młodszego i dość podejrzanego mężczyznę, pana Inglethorpa. Cała rodzina go nie znosi i uważa, że mężczyzna poślubił panią domu dla jej pieniędzy. Sprawa komplikuje się kiedy pani Inglethorp nagle umiera w podejrzanych okolicznościach. Kapitan Hastings wpada na pomysł, aby sprawę wyjaśnił jego dawny przyjaciel, były belgijski policjant, a obecnie prywatny detektyw Herkules Poirot, który akurat przebywa w pobliżu. Poirot szybko zauważa, że sprawa jest bardziej skomplikowana, niż początkowo się wydawała. Jednak dla wielkiego detektywa nie ma rzeczy niemożliwych. "Tajemnicza historia w Styles" jest debiutancką powieścią Agathy Christie i już tutaj od razu widać jej geniusz. Fabuła jest doskonale skonstruowana, tropy dobrze pokazane i bardzo często mylące czytelnika, tak że rozwiązanie zagadki jest nie lada wyzwaniem. Postacie też są wspaniale rozrysowane - szczególnie główne, czyli Poirot i Hastings. Tutaj też od razu widać, że Poirot ma atuty ku temu, aby zostać równie legendarnym detektywem co Sherlock Holmes. Wspaniale jest też pokazane tło powieści, czyli klimat angielskiej wsi. Dzięki temu możemy poznać obyczaje jakie wtedy panowały np. podziały klasowe, niechęć do cudzoziemców, sztywne trzymanie się zasad. Christie bardzo często w sposób groteskowy przedstawiała pewną sztywność i zasadniczość Anglików. Sama intryga jest naprawdę godna Królowej Kryminałów, a historia mimo, że dotyczy morderstwa nie przytłacza czytelnika, a wręcz jest dość lekko napisana. Dzięki temu naprawdę odczuwamy przyjemność z lektury, która pochłania nas tak bardzo, że nie możemy doczekać się słynnego finału, kiedy detektyw wskazuje mordercę i pokazuje drogę jaką doszedł do prawdy. Naprawdę jest to fantastyczna lektura i uważam, że każdy powinien się z nią zapoznać.

"Kurtyna"

    Jest to ostatnia powieść Agathy Christie z udziałem Herkulesa Poirot. Chociaż książka została wydana w 1975 r. Christie napisała ją dużo wcześniej, na początku II wojny światowej, na wypadek gdyby zginęła w trakcie bombardowania. Na szczęście do tego nie doszło. Jest to swoisty powrót do przeszłości, ponieważ historia, która zaczęła się w Styles, również tutaj się kończy. Kapitan Hastings, który jest w głębokiej żałobie po śmierci żony, w odpowiedzi na list od swojego przyjaciela Herkulesa Poirot, udaje się do Styles. Znajduje się teraz tutaj pensjonat, w którym Poirot wypoczywa, ponieważ jest już bardzo stary i dotknięty artretyzmem. W Styles znajduje się również córka Hastingsa Judith, która pracuje dla naukowca doktora Franklina. Na miejscu okazuje się, że Poirot nie wezwał swojego przyjaciela bez powodu - jest na tropie bezwzględnego mordercy. Detektyw uważa, że stoi on za serią pozornie nie powiązanych ze sobą zbrodni i znajduje się właśnie tutaj w Styles. Najlepsi przyjaciele po raz ostatni staną do walki z okrutnym mordercą i będzie to najtrudniejsza walka w ich życiu. Ta powieść w największym stopniu pokazuje geniusz Agathy Christie jako pisarki. To w jaki sposób morderca zabija jest naprawdę fenomenem. Intryga jak zawsze jest na najwyższym poziomie, postacie poboczne są bardzo ciekawie przedstawione, a akcja jest bardzo wciągająca. Jest to też naprawdę ciekawy przyczynek do dziedziny psychologii - człowiek zaczyna się zastanawiać do czego sam byłby zdolny. Jednak tą książkę czytało mi się i nadal czyta bardzo trudno, ponieważ jest po pożegnanie z moim ulubionym detektywem i zawsze mnie to bardzo smuci. Także ta książka wywołuje u mnie emocje, których nie wywołuje żadna inna. Zakończenie jest naprawdę genialne i stanowi piękne zwieńczenie wspaniałej historii. Jest naprawdę godne wielkiego detektywa.

    Herkules Poirot jest dla mnie najlepszym detektywem. Uwielbiam książki, w których jest bohaterem - mam wtedy wrażenie jakbym przenosiła się do innego świata, czyli XX wiecznej Anglii. Biorę wtedy udział w śledztwie, ale poznaję też obyczaje, które wówczas panowały - erę gentelmanów, którzy wstawali od stołu kiedy kobieta wychodziła, arystokracji, która jeździła na polowania i przebierała się w eleganckie stroje do kolacji, ówczesnego Londynu z luksusowymi sklepami na Bond Street, ale też uroki angielskiej wsi z zabytkowymi dworkami. Zanurzam się wtedy w całości we wciągającej historii i czuję naprawdę prawdziwy relaks. Chociaż przeczytałam te książki chyba z milion razy, nigdy mi się one nie znudzą i dlatego serdecznie polecam.

Ciąg dalszy nastąpi...

Bibliografia:

1. Wikipedia
2. A.Hart, Herkules Poirot, życie i czasy. Biografia według Agathy Christie, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 1998, można kupić na Allegro
3. A.Christie, Tajemnicza historia w Styles, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2005, inne wydanie można kupić np. tu:https://bonito.pl/produkt/tajemnicza-historia-w-styles-3 lub tu: https://www.empik.com/szukaj/produkt?q=tajemnicza%20historia%20w%20styles&qtype=basicForm&ac=true
4. A.Christie, Kurtyna, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2005, inne wydanie można kupić np. tu: https://www.empik.com/kurtyna-christie-agatha,p1261934659,ksiazka-p?qa=kurtyna&ac=true

BIURO ŚLEDCZE. ŚLEDZTWA W ARKHAM I INNE TAJEMNICE

 

        W połowie marca miała miejsce premiera najnowszej gry Wydawnictwa Rebel pt. "Biuro Śledcze. Śledztwa w Arkham i inne tajemnice". Jest to gra kooperacyjna oparta na grze "Sherlock Holmes. Detektyw doradczy". Przyznam szczerze, że bardzo czekałam na tą grę. Uwielbiam grę o Sherlocku Holmesie, a poza tym kocham Lovecrafta, a to właśnie na stworzonym przez niego świecie opiera się "Biuro Śledcze". Co może być lepsze od prowadzenia śledztwa w uniwersum mitologii Cthulhu? Naprawdę strasznie nie mogłam się jej doczekać, więc zamówiłam ją w przedsprzedaży, a jak przyszła to dosłownie się na nią rzuciłam. Co z tego wyniknęło? O tym poniżej.

    "Biuro Śledcze" to gra przeznaczona dla 1-8 graczy. Mają to być osoby pełnoletnie, ze względu na miejscami drastyczne opisy. Składa się ona z pięciu spraw, gdzie każda powinna zająć około 90 minut. Gra jest oparta na mechanizmie znanym z "Sherlocka Holmesa" z małymi modyfikacjami. Tak więc do każdej sprawy mamy księgę z tropami do sprawdzenia, poza sprawą czwartą, gdzie mamy dokumentację do przeanalizowania. Na początku każdej księgi mamy opis fabularny, który przybliża nam sprawę i określa ilość tropów, które możemy sprawdzić. Tropy możemy sprawdzać dwojako - prowadząc przesłuchania, bądź dochodzenia i właśnie w taki sposób podzielone są one w księgach. Każdy trop odpowiada miejscu na mapie, którą mamy do dyspozycji. Właściwie są to dwie mapy: Arkham i Bostonu. W księgach są skorowidze, które ułatwiają dotarcie to konkretnego tropu. Dodatkowo do pomocy mamy również Książkę Adresową Massachusetts oraz gazety, w których znajdują się informacje mogące nas naprowadzić na właściwy trop. Czasem w toku śledztwa możemy natrafić na tropy, które dadzą nam tropy bonusowe, z których możemy skorzystać. Kiedy wykorzystamy wszystkie tropy, bądź jesteśmy pewni rozwiązania, wybieramy trzy, za którymi chcemy podążyć - znajdują się ona na końcu księgi do góry nogami. Każdy z tropów, które wybierzemy ma przypisaną ilość punktów, które sumujemy, choć niektóre niestety mają przypisane zero. Następnie czytamy rozwiązanie (możemy go nie czytać jeśli chcemy zagrać jeszcze raz i podążyć innymi tropami). Do gry dołączona jest oczywiście instrukcja, która w sposób klarowny przedstawia zasady. 

    W stosunku do "Sherlocka.." wiele rzeczy moim zdaniem zmieniło się na plus. Przede wszystkim skorowidze w księgach, to naprawdę ułatwia poszukiwania, ponieważ w "Sherlocku..." było dużo kartkowania, aby znaleźć odpowiedni trop. Ponadto  bardzo dobry jest podział na przesłuchania i dochodzenia, ponieważ w niektórych miejscach możemy wykonać dwie czynności, czyli np. kogoś przesłuchać, a potem do śledzić. System punktacji też jest bardziej klarowny. Oprócz tego podobało mi się, że gazeta od razu jest przypisana do danej sprawy i nie trzeba jej szukać, tak jak poprzednio. Ciekawą innowacją jest też sprawa nr 4, w której nie ma księgi, ale dokumenty do przeanalizowania. Jest to naprawdę pięknie graficznie i realistycznie zrobione. Ta sprawa jest nastawiona typowo na dedukcję w formie eliminacji. Dokumenty trzeba czytać naprawdę dokładnie i robić notatki, nad którymi naprawdę należy przysiąść. Na minus jest moim zdaniem liczba spraw - w "Sherlocku..." było ich dwa razy więcej. Tutaj grę "połknęłam" w cztery dni, a jednak ona trochę kosztuje. 

    Jeśli chodzi o walory estetyczne, to gra naprawdę pięknie się prezentuje. Jest porządnie wykonana, zawiera klimatyczne rysunki, a jak już wcześniej wspominałam dokumenty w sprawie czwartej są bardzo realistycznie zrobione, z taką dbałością o szczegóły, że mamy wrażenie iż czytamy prawdziwe rządowe akta. Także graficznie gra jest wspaniale wykonana.

    W kwestii fabularnej twórcy również dali radę - sprawy bardzo dobrze odzwierciedlają klimat książek Lovecrafta. Dodatkowo na końcu podano jakie dzieła inspirowały daną sprawę i jakie jeszcze w podobnym stylu można przeczytać. Śledztwa są naprawdę wciągające i inteligentnie napisane. Mają też różne poziomy trudności, dzięki czemu można się zmierzyć z nie lada wyzwaniami. Panuje w nich też mroczna, złowroga atmosfera, dlatego też myślę, że fani Lovecrafta nie będą zawiedzeni. Najbardziej podobała mi się sprawa pierwsza i druga - moim zdaniem najbardziej przypominały one twórczość mistrza weird fiction. Ciekawa jest również sprawa trzecia, jednak z nią miałam najwięcej trudności, ponieważ jest naprawdę trudna. Wchodzimy do domu, który ciągle się zmienia, dlatego trzeba wszystko skrupulatnie notować. Mamy wrażenie jakbyśmy znaleźli się w jakiejś pętli i przeżywali swój własny "Dzień Świstaka". Co trzeba zrobić z jakimi przedmiotami nie jest łatwe do odgadnięcia. W pewnym momencie naprawdę poczułam się zmęczona. Podobała mi się również innowacyjna sprawa nr 4. Pracuję w biurze, więc analiza dokumentów to dla mnie nie pierwszyzna, jednak tutaj było to naprawdę interesujące. Dobrze, że wprowadzono jakąś różnorodność. Najmniej podobała mi się ostatnia sprawa, w której poruszamy się po dżungli. Była ona trochę dziwna i nie podobało mi się zakończenie. Jednak nie była oczywiście zła. 

    Czy gra nadaje się dla osób, które nie są fanami Lovecrafta? Moim zdaniem tak. Do jej przejścia nie jest potrzebna znajomości jego książek - mamy tutaj zagadki opierające się na dedukcji, a uniwersum mistrza weird fiction stanowi jej tło. Dlatego też uważam, że fani zagadek nie będą zawiedzeni, a może nawet niektórzy dzięki temu skuszą się na to, aby zapoznać się z jego twórczością. Dla fanów pisarza jest to jednak moim zdaniem pozycja obowiązkowa. 

    Naprawdę bardzo dobrze grało mi się w tą grę. Bardzo mnie wciągnęła i dostarczyła dużo rozrywki. Zagadki stanowiły dla mnie wyzwanie i nad niektórymi musiałam się mocno nagłowić. Jednak bardzo lubię takie wyzwania, więc pod tym kątem byłam usatysfakcjonowana. Poza tym gra stanowi naprawdę ucztę dla oczu - jest pięknie wykonana. Klimat książek mojego ulubionego pisarza również jest odczuwalny na każdej stronie. Sprawy są ciekawe, wciągające i fantastycznie wpisują się w mitologię Cthulhu. Połączenie Lovecrafta i Sherlocka Holmesa to jak ulubione ciastko z ulubionym kremem. Jedyne co mi przeszkadzało to ilość spraw. Szkoda, że jest ich tylko pięć. Czułam przez to spory niedosyt. Bardzo bym chciała jeszcze zagrać, a tu okazało się, że to już koniec. Naprawdę tych spraw powinno być więcej, żeby bardziej się cieszyć z rozgrywki. Tym bardziej, że ciężko jest z regrywalnością. Oczywiście możemy nie czytać rozwiązania i później wrócić do innych tropów, jednak to już nie będzie takie zaskakujące, ponieważ jesteśmy już dosyć dobrze zaznajomieni z daną sprawą. Poza tym w końcu sprawdzimy już wszystkie tropy i do gry będziemy mogli dopiero wrócić po bardzo długim czasie, kiedy większość rzeczy zapomnimy. Jednak mimo to gra jest naprawdę wspaniała i szczerze polecam zagrać, bo dostarczy sporo frajdy. 

Bibliografia:

1. Biuro Śledcze: Śledztwa w Arkham i inne tajemnice, Wydawnictwo Rebel 2023, można kupić np. tu: https://www.3kropki.pl/p/biuro-sledcze-sledztwa-w-arkham-i-inne-tajemnice.html?cd=17543872286&ad=&kd=&gclid=Cj0KCQjw8e-gBhD0ARIsAJiDsaXNHqUP0FnpT3VEQwzfYtH5KkTD9nqN2RyXxXK8ZIsDXVXhlC0e_FIaAlxXEALw_wcB lub tu: https://grybezpradu.eu/biuro-sledcze-sledztwa-w-arkham-i-inne-tajemnice-sklep?utm_source=shoper&utm_medium=shoper-cpc&utm_campaign=shoper-kampanie-google&shop_campaign=9214864470&gclid=Cj0KCQjw8e-gBhD0ARIsAJiDsaUVHqd-k03YGnYfNXvxB7UKRWVX6polvUaBHT9jJLPjOQDwe0ajtxQaAinoEALw_wcB

RETROKLIMAT - NAJLEPSZE SLASHERY - KRZYK

 

    W związku z premierą najnowszej, szóstej części "Krzyku", postanowiłam poświęcić post właśnie temu filmowi. Jestem wielką fanką slasherów z lat dziewięćdziesiątych, bo właśnie na te czasy przypadało moje dzieciństwo i lata nastoletnie. Dlatego też darzę te filmy ogromnym sentymentem. Oczywiście najlepsza dla mnie była taka "święta trójca" tamtych czasów, a mianowicie "Krzyk", "Koszmar minionego lata" i "Ulice strachu". Wprawdzie "Krzyk" nie jest moim numerem jeden, bo jest nim "Koszmar minionego lata", a na drugim miejscu są "Ulice strachu", to jest jednak jednym z moich ulubionych horrorów. W latach dziewięćdziesiątych slashery przeżywały swój renesans, bo tak naprawdę ich apogeum przypadało na lata osiemdziesiąte. Stało się tak dzięki Wesowi Cravenowi, który był właśnie reżyserem "Krzyku". Dzięki temu filmowi, ten gatunek horroru wrócił do łask i to w wielkim stylu. Podczas gdy slashery odeszły trochę do lamusa, temu wielkiemu twórcy udało się nie tylko spowodować, że wróciły do łask, ale też pchnąć je na trochę inne niż dotychczas tory. I tak "Krzyk" przetarł ścieżkę późniejszym hitom. Stało się to w 1996 r.

"Krzyk" 1996 r.

 

    W małym miasteczku Woodsboro dochodzi do serii morderstw. Morderca w masce dzwoni do swoich ofiar i pyta o ich ulubiony horror, a następnie rozpoczyna się gra na śmierć i życie. Wydaje się, że ofiary nie są przypadkowe, a wszystko skupia się wokół nastoletniej Sydney Prescott (Neve Campbell), której mama rok wcześniej została brutalnie zamordowana. Sydney sama wskazała zabójcę, który odsiaduje wyrok za kratkami. Jednak obecne morderstwa, każą jej i osobom z jej otoczenia zastanowić się, czy aby na pewno skazano właściwego człowieka. Wiem, że "Krzyk" wzbudza skrajne emocje - jedni go uwielbiają, inni nienawidzą. Ci pierwsi wskazują, że film cały czas trzyma w napięciu, posiada wartką akcję, ciekawy scenariusz i dobrze zagrane role. Druga grupa zaś uważa, że film jest tandetny i kiczowaty, a sceny absurdalne i kompletnie nierealistyczne. Ja należę do tej pierwszej kategorii. Jest to oczywiście moje subiektywne zdanie, ale uważam, że niektórzy podchodzą do tego filmu zbyt poważnie. Twórcy w pewien sposób bawią się konwencją i wcale nie udają, że ich film pretenduje do miana ambitnego. Ma on przede wszystkim dostarczać rozrywki i na tym polu świetnie się sprawdza. Owszem można się przyczepić, że morderca porusza się tempem wyjątkowo ekspresowym, jest wręcz nadludzko silny i odporny (chociaż do Bonda strzela pięćdziesięciu ludzi i żaden nie trafia, ale tego o wiele mniej ludzi się czepia) oraz że postacie głupio się zachowują (chociaż nie rozumiem jak można od nastolatków wymagać mądrego i dojrzałego zachowania). Jednak "Krzyk" mimo tego jest wielką klasyką gatunku i filmem nawet można by powiedzieć przełomowym. Ja uwielbiam jego klimat, emocje jakie mi dostarcza, a zachowania bohaterów mi osobiście nie przeszkadzają. Przeciwnie - jeśli chodzi o Sydney to cieszę się, że różni się ona od typowej dla lat osiemdziesiątych final girl - jest bardziej zadziorna i charakterna. Idealnymi ekranowymi partnerami są dla niej oczywiście bezczelna, idąca po trupach karierowiczka, która jednak w momencie zagrożenia potrafi stanąć na wysokości zadania, czyli dziennikarka Gale Weathers, grana przez świetną Courtney Cox oraz pierdołowaty zastępca szeryfa o gołębim sercu Dewey Riley, czyli równie dobry David Arquette. Pozostałe postacie również są bardzo dobrze zagrane. Ja na tym filmie świetnie się bawiłam i dalej się bawię, bo czasem lubię sobie go poprzypominać. Ten film jest może trochę kiczowaty, ale właśnie taki ma być i na tym polega jego piękno. 

"Krzyk 2" 1997 r.

    Na fali ogromnej popularności jaką zdobył "Krzyk" bardzo szybko powstała druga część. Minęły dwa lata od tragicznych wydarzeń w Woodsboro. Wydaje się, że Sydney szczęśliwie ułożyła sobie życie - podjęła studia, ma wspaniałego chłopaka i gra w teatrze. Jednak nie jest jej dane długo cieszyć się spokojem - wkrótce miasteczkiem uniwersyteckim wstrząsa seria okrutnych morderstw, a zabójca wydaje się wzorować na mordercy z Woodsboro. Sydney już wie, że znów znalazła się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Często mówi się, że "dwójka" nigdy nie przebije "jedynki", a tutaj moim zdaniem tak się stało - ta część podobała mi się jeszcze bardziej. Myślę, że jest tak dlatego, ponieważ bardzo przypadła mi do gustu sceneria, czyli miasteczko uniwersyteckie - bardzo klimatyczne i takie typowo amerykańskie, co dla mnie nie jest wadą, a na tamte czasy kiedy nie było internetu, filmy były jednym z niewielu źródeł o innych krajach i ich obyczajach. Akcja też jest jeszcze bardziej wartka, a sceny mrożące krew w żyłach - szczególnie moja ulubiona, w której Sydney i jej koleżanka muszą wydostać się z auta przechodząc nad mordercą. Rozwiązanie też jest bardzo ciekawe. Druga część "Krzyku" jest zdecydowanie moim numerem jeden jeśli chodzi o tą serię. 

"Krzyk 3" 2000 r. 

    W Hollywood powstaje film "Cios 3", którego akcja opiera się na wydarzeniach z Woodsboro. Wkrótce jednak po kolei zaczynają giną aktorzy grający w tym filmie, a przy zwłokach są odnajdywane zdjęcia matki Sydney Prescott. Wydaje się, że po raz kolejny morderca wziął sobie dziewczynę za cel. Jaki jednak związek z tą sprawą ma matka Sydney? I jak niebezpieczne tajemnice ukrywała? Po raz kolejny nasze trio, czyli Sydney, Gale i Dewey stają do walki z mordercą. Tym razem jednak moim zdaniem wyszło ciut gorzej niż przy poprzednich filmach. Nie jest oczywiście źle - film cały czas jest dobry, trzyma w napięciu, ma wartką akcję, a główne postacie dają radę. Jednak mam wrażenie, że pod paroma kątami twórcy trochę przedobrzyli - cała ta sprawa z Maureen Prescott jest chyba trochę za bardzo "grubymi nićmi szyta". Poza tym postacie poboczne tutaj mnie wyjątkowo irytowały i miałam wrażenie, że morderca ich zabijał, ponieważ jego też 😀. Na plus była jednak tajemnicza atmosfera studia filmowego i małe cameo niestety już świętej pamięci Carrie Fisher (uwielbiam księżniczkę Leię). Ogólnie mimo, że to według mnie nie jest najlepsza część, to film mi się podobał.

"Krzyk 4" 2011 r.

    

    Kiedy Sydney Prescott wraca do rodzinnego miasta znów dochodzi do serii tajemniczych morderstw. Morderca wydaje się skupiać na rodzinie Sydney - jej ciotce i kuzynce Jill (Emma Roberts). Aby chronić bliskich Sydney znów musi podjąć walkę z groźnym mordercą, jednak jak zawsze może liczyć na swoich przyjaciół - Deweya i Gale. Tylko czy i tym razem Sydney, która wydaje się, że pokonała swoje demony, będzie w stanie stawić czoło najgorszemu lękowi? Szczerze miałam obawy wobec tej części, ponieważ wyszła ona 11 lat po premierze poprzedniej, a jak wiadomo czasy się zmieniają. Dlatego też obawiałam się, że już nie będzie tego samego klimatu, który tak uwielbiałam w pozostałych częściach. Na szczęście moje obawy okazały się być niepotrzebne. Twórcy naprawdę postarali się, aby był zachowany klimat oryginalnych "Krzyków". Mamy więc tu wartką akcję i ciekawą fabułę. Aktorzy też dali radę i to nie tylko nasze znane już trio, ale pozostałe postacie też są dobrze pokazane. Szczególnie dobra moim zdaniem była Emma Roberts - bardzo przekonywująca rola. Jeśli chodzi o mordercę, to twórcy też dosyć dobrze to rozegrali. Mimo, że czwarta część na pewno nie przebija pierwszej i drugiej, ale na pewno jest warta zobaczenia. 

"Krzyk" 2015-2019

    

    

    Na podstawie znanej serii filmów, platforma Netflix wyprodukowała swój własny serial składający się z trzech sezonów. W sennym miasteczku Lakewood dochodzi do serii morderstw. Wydaje się, że w jakimś stopniu powiązane są one z przeszłością - kiedy to grupa nastolatków skatowała upośledzonego chłopaka. Nastoletnia Emma Duvall (Willa Fitzgerald) obawia się, że w jakiś sposób jest związana z tą sprawą - morderca prześladuje ją i jej otoczenie. Jak mroczne tajemnice kryje małe miasteczko i dlaczego ktoś karze ludzi za zbrodnię sprzed lat? Chociaż ten serial z oryginalnym "Krzykiem" ma wspólny tylko tytuł i podobną maskę mordercy, to jednak z ciekawością usiadłam do seansu. I nie zawiodłam się - serial bardzo mnie wciągnął. Jest interesujący, ma ciekawy klimat, a motywacje mordercy są sensowne. Chociaż sama final girl średnio mi przypadła do gustu - uważam, że była trochę mdła, to super były pozostałe postacie, w szczególności fajny duet Audrey (Bex Taylor-Klaus) i Noah (John Karna). Bardzo ciekawe było nawiązane to mrocznej tajemnicy z przeszłości - lubię takie wątki, kiedy bohaterowie odkrywają jak bardzo przeszłość ma wpływ na ich życie. Drugi sezon może był trochę gorszy od pierwszego, ale też mi się podobał. Co do trzeciego to nie był on dostępny na Netflixie, przynajmniej w Polsce, więc ciężko mi się wypowiedzieć. Jednak szczerze polecam ten serial, bo jest naprawdę na poziomie.

"Krzyk 5" 2022 r.

    

        Sam Carpenter (Melissa Barrera) wraca po latach do rodzinnego Woodsboro kiedy jej siostra Tara (Jenna Ortega) zostaje zaatakowana. Wygląda na to, że słynny morderca Ghostface powrócił i atakuje osoby powiązane z tymi z legendarnej masakry. Sam chcąc chronić siostrę postanawia rozwiązać zagadkę, choć sama skrywa mroczną tajemnicę. Po seansie tego filmu miałam mieszane uczucia. Z jednej strony cieszyłam się, że jedna z moich ulubionych serii nie została zapomniana i powróciła. Fajnie też było widzieć ulubione trio znów na ekranie. Podobało mi się też, że oddano hołd niestety już świętej pamięci Wesowi Cravenowi. Jednak z drugiej strony wiele rzeczy w tym filmie nie gra m.in. pochodzenie Sam - to już moim zdaniem przesada, chyba twórcom już zabrakło pomysłów. Dużo wątków jest na siłę, chyba nawet obecność naszego trio. Motywacje mordercy mało oryginalne i nieciekawe. Postacie też średnio interesujące - może tylko w miarę znośna jest relacja między siostrami. Niestety po tym filmie widać, że był on zrobiony typowo dla kasy - starzy fani pójdą z sentymentu, a młodzi z ciekawości. Film nie był może zły, bo akcja była wartka i nie przynudzała, ale na kolana nie powala. 

"Krzyk 6" 2023 r.

    Mimo, że moim zdaniem poprzednia część była średnia, widać musiała osiągnąć sukces, ponieważ rok później, czyli 8 marca wyemitowano kolejną szóstą już odsłonę tej znanej serii. Tara Carpenter (Jenna Ortega) i jej przyjaciele przenieśli się do Nowego Yorku, aby podjąć studia. Wraz z siostrą przeprowadziła się Sam (Melissa Barrera), ponieważ bardzo boi się o jej bezpieczeństwo. Jak się okazuje słusznie, ponieważ morderca znów atakuje i odtwarza zbrodnie znane z poprzednich części. Kto to robi i jaki ma motyw? I czy siostrom w końcu uda się uwolnić od powracającego koszmaru? Widać w tym filmie, że na szczęście twórcy potrafią wyciągać wnioski i wypadł on o wiele lepiej od poprzedniego. Zacznę od tego co mi się podobało - przede wszystkim zmiana otoczenia. Mamy tu wielkie miasto, a nie jak dotychczas senne Woodsboro, które się chyba trochę przejadło. Akcja jest tak wartka, że ma się wrażenie jakby się jechało rollercoasterem. Szczególnie kilka scen jest super: początkowa - genialna, a w sklepie, przy przejściu przez drabinę i w metrze - mega adrenalina. Morderca jest też trochę lepszy jak w poprzedniej części, ale niewiele. Dalej relacja między siostrami jest nadal ciekawa. Jeśli chodzi o powroty to mam mieszane uczucia - Gale, fajnie że wróciła pod kątem sentymentalnym, ale mam wrażenie że jej postać niewiele wniosła, a Kirby zaś lubię, ale chyba była tam wciśnięta trochę na siłę. Bardzo też odczuwałam brak Sidney i Deweya. Jednak najbardziej mnie wkurzyła kwestia ran - rozumiem, że slashery z założenia są nierealne, ale tutaj to już był szczyt - osoby, którym zadano naprawdę śmiertelne rany bez problemu sobie biegały. Zakończenie też było naciągane, ale powiedzmy, że do przełknięcia. Mimo tych paru irytujących rzeczy nie żałuję, że wybrałam się na ten film i myślę, że było warto. Ogólnie szczerze polecam zapoznać się całą serią - mimo wielu abstrakcyjnych i naciąganych scen jest to kawał świetnej rozrywki i na pewno klasyka horroru.

Bibliografia: 

1. Filmweb.pl
2. YouTube.com