Dzisiaj chciałam się zająć najnowszą książką Ruth Ware, czyli "Ta dziewczyna". Ruth Ware jest brytyjską pisarką, która ostatnio uważana jest za jedną z mistrzyń kryminału. Na jej twórczość trafiłam przypadkiem, kiedy szukałam książek do postu o książkowych slasherach i od razu pożałowałam, że trafiłam na nią tak późno. Jej książka, o której już pisałam, czyli "Jedno po drugim", sprawiła że miałam ochotę sięgnąć po więcej, ponieważ jej sposób pisania bardzo przypadł mi do gustu. Bardzo szybko przeczytałam wszystkie jej książki i ucieszyłam się, że wkrótce pojawi się kolejna. 17 maja miała właśnie miejsce premiera "Tej dziewczyny".
Wydaje się, że April Clarke-Cliveden ma wszystko - urodę, pieniądze, fajnego chłopaka, krąg oddanych przyjaciół i wspaniałą przyszłość przed sobą, ponieważ właśnie zaczyna studia na prestiżowym Uniwersytecie Oksfordzkim. Jednak niestety wkrótce dochodzi do okrutnej zbrodni - April zostaje zamordowana, a za jej zabójstwo zostaje skazany jeden portierów John Neville. Dziesięć lat później, kiedy rzekomy morderca umiera w więzieniu, z przyjaciółmi April kontaktuje się pewien dziennikarz śledczy, który uważa, że oskarżony mógł być niewinny. Sprawa ta szczególnie niepokoi najlepszą przyjaciółkę April - Hannah, która to wskazała policji Neville'a jako podejrzanego. Jednak przez te wszystkie lata, w głębi serca miała wątpliwości, czy postąpiła słusznie. Dlatego też postanawia pomóc dziennikarzowi w śledztwie i odkryć, kto naprawdę zamordował jej przyjaciółkę. Powoli jednak zaczyna zdawać sobie sprawę, że każdy z jej przyjaciół ma coś do ukrycia, a najgorsze jest to, że ona sama miała motyw.
Na początku chciałam zaznaczyć, że bardzo podoba mi się styl pisarki - jest lekki, ciekawy, wciągający. Nie ma tutaj drastycznych opisów, co mnie osobiście bardzo odpowiada. W tej książce też tak jest - zagadka jest bardzo interesująca i wciąga od pierwszej strony. Narracja jest prowadzona dwuetapowo - mamy wydarzenia sprzed zamordowania April oraz te dziesięć lat później. Prowadzona jest ona z perspektywy Hannah i myślę, że jest to najlepsze rozwiązanie, ponieważ taka prowadzona z perspektywy różnych postaci, mnie akurat trochę irytuje - wydaje mi się, że często wprowadza niepotrzebny chaos. W tej książce na szczęście tak nie jest - mimo, że wydarzenia są pokazywane naprzemiennie, nie mamy poczucia zagubienia i dość dobrze udaje nam się śledzić akcję. Jeśli chodzi o samą zagadkę, to jest ona bardzo ciekawa, ale mnie udało się wydedukować kto jest mordercą i jak dokonał zbrodni, także zakończenie nie było dla mnie zaskoczeniem, co było trochę minusem. Jednak jest to może spowodowane tym, że przeczytałam już setki kryminałów i ciężko mnie zaskoczyć 😀. Jednak pomijając to, muszę stwierdzić, że rozwiązanie tajemnicy śmierci April jest bardzo dobrym pomysłem. Nie jest ono szablonowe i nawet przypadło mi do gustu. Czytelnik musi się dosyć skupić na czytaniu, żeby wyłapać pewne tropy prowadzące do prawdy. Bardzo podobała mi się też sceneria, czyli Uniwersytet Oksfordzki - autorka potrafiła sprawić, że naprawdę poczułam znów studencki klimat i z wielką radością przeniosłam się do własnych sielankowych studenckich czasów.
Bardzo ciekawie są przedstawione postacie, a szczególnie sama ofiara. Z jednej strony jest to taka typowa "złota dziewczyna" - piękna, bogata, pewna siebie i nie licząca się z nikim. Z drugiej ambitna, inteligentna i skrywająca własne tajemnice. Wydaje się, że to ofiara idealna - osoba, która ma wszystko zawsze będzie obiektem zazdrości. Jednak myślę, że April jest bardziej skomplikowaną postacią, niż taka typowa bogata, rozpuszczona "it girl". Często, aby rozwiązać zagadkę zbrodni, musimy skupić się na ofierze, co tutaj właśnie powoduje trudności, ponieważ April była taką osobą, że każdy z jej otoczenia miał motyw, żeby ją zabić, co jest dużym plusem tej książki. Gorzej jednak wypada jej najlepsza przyjaciółka Hannah, która chce rozwiązać zagadkę jej śmierci, co moim zdaniem robi nieudolnie. Hannah często irytowała mnie swoim zachowaniem - April nie raz zachowywała się wobec niej źle, a ona nie potrafiła się jej przeciwstawić. Hannah była trochę taka nazwijmy to "przyklejona" do bogatej koleżanki, mając jej jednocześnie to za złe. Poza tym bardzo często zachowywała się po prostu głupio. Pozostałe postacie były dość dobrze rozrysowane, chociaż osoba mordercy jakoś mną nie wstrząsnęła. Irytował mnie też trochę mąż Hannah Will, który często zachowywał się jak rozpuszczony bachor, mimo trzydziestki na karku. Także trochę ciężko było polubić głównych bohaterów. Szczerze to najbardziej przypadła mi do gustu April, mimo że bywała wredna i manipulowała ludźmi. Jednak była ona przynajmniej interesującą postacią. Było też trochę zbędnych opisów, jednak na szczęście nie było to bardzo irytujące. "Ta dziewczyna" naprawdę mi się podobała, ponieważ miała wszystko co lubię - ciekawą, wciągającą fabułę, interesującą zagadkę kryminalną, fajny klimat i intrygujące postacie. Dlatego też serdecznie polecam, szczególnie fanom klasycznych kryminałów.
Ostatnio podczas moich poszukiwań lekkiego, klasycznego kryminału natrafiłam na książkę Dianne Freeman "Poradnik prawdziwej damy. Dobre maniery, a morderstwo". Jak już wiele razy wspominałam, uwielbiam klasyczne kryminały. Ponad to bardzo potrzebowałam książki, która będzie lekka, łatwa i przyjemna. Chciałam, żeby lektura była dla mnie odpoczynkiem i miałam dość ciężkich tematów. Dlatego też pomyślałam, że to może być coś dla mnie. Oczywiście sięgając po tego typu książkę zawsze mam obawy, że będzie ona zbyt infantylna, a intryga słaba i płytka. Jak to wyszło tym razem? Serdecznie zapraszam.
Frances Wynn jest amerykańską dziedziczką oraz żoną angielskiego hrabiego. Mimo tego jej życie nie jest "usłane różami" - mąż notorycznie ją zdradza, aż do momentu kulminacyjnego, kiedy to odnajduje go martwego w łóżku najnowszej kochanki. Wkrótce jednak kobieta postanawia rozpocząć nowe życie i wyprowadzić się od rodziny męża, a nie jest to prosta sprawa, ponieważ czerpie ona korzyści z jej majątku. Kiedy Frances w końcu realizuje swój plan spadają na nią kolejne ciosy - okazuje się, że są podejrzenia, iż jej mąż został zamordowany, a ona zostaje główną podejrzaną. Na domiar złego zostaje całkowicie odcięta od swoich pieniędzy. Frances nie ma więc wyjścia i musi sama dojść do prawdy - postanawia przeprowadzić śledztwo i oczyścić się z zarzutów. Wykorzystuje do tego swój wrodzony spryt i inteligencję oraz ...... przystojnego sąsiada. Jak już wyżej wspomniałam podeszłam do tej książki zarówno z nadzieją, jak i obawą. Z jednej strony opis fabuły wygląda zachęcająco, jednak z drugiej brzmi trochę naiwnie. Na szczęście moje obawy okazały się nieuzasadnione i bardzo miło spędziłam czas z tą książką. Najpierw chciałam napisać o tym, co mi się podobało. Przede wszystkim bardzo fajny klimat czasów wiktoriańskich. Uważam, że realia były dobrze odwzorowane, a autorka wręcz bawi się opisami angielskiej elity końca XIX wieku i przedstawia ją w sposób raczej negatywny, wywlekając na wierzch wszystkie jej przywary. Jednak jest dzięki temu dużo opisów obyczajów panujących na salonach, przez co naprawdę możemy się wczuć w atmosferę książki. Szczególną uwagę przywiązuje do trudnej sytuacji kobiet w tamtych czasach - nawet te bogate i uprzywilejowane nie miały łatwo. Tak jak główna bohaterka, która niby ma własne pieniądze, ale wygląda na to, że istnieją kruczki prawne, które umożliwiają dochodzenie praw do tych pieniędzy rodzinie jej męża. Po drugie - całkiem ciekawa intryga kryminalna. Mamy tu kilka morderstw, dużo poszlak i tropów oraz nawet satysfakcjonujące rozwiązanie. Wiadomo, nie jest to kryminał na poziomie Agathy Christie, ale uważam, że fabuła jest całkiem ciekawa. Dalej dosyć interesujące postacie, począwszy od głównej bohaterki i jej przyjaciół, na służbie kończąc. Wprawdzie Frances może chwilami irytować swoim zachowaniem, ale nie jest to zła postać. Czarne charaktery są też dosyć dobrze oddane. W sumie jedyne co mi się nie podobało, to trochę moim zdaniem zbędnych opisów - wiem, że w tej książce miał być przedstawiony klimat epoki wiktoriańskiej, ale parę wątków jest totalnie niepotrzebnych. Jednak są to naprawdę sprawy marginalne i książka bardzo mi się podobała. Jest wciągająca, ma ciekawy klimat oraz fabułę i bardzo dobrze się ją czyta. Uważam, że jest to idealna lektura na leniwy weekend.
Jako, że pierwsza część bardzo mi się spodobała, ucieszyłam się, że wkrótce zostanie wydana kontynuacja pt. "Poradnik prawdziwej damy. Przewodnik po plotkach i zbrodni". Mary Archer zostaje odnaleziona martwa w swoim domu i od razu wiadomo, że padła ofiarą morderstwa. Jednak w domu kobiety policja znajduje plik notatek zawierający skandale i ploteczki dotyczące śmietanki towarzyskiej. Czyżby szacowna pani Archer była przebiegłą szantażystką? Próbę podjęcia rozwiązania tej zagadki podejmuje Frances Wynn, której kuzyn zostaje głównym podejrzanym. Frances wierzy, że jej kuzyn jest niewinny, ale nie może uwierzyć, że kobieta którą ceniła mogła dopuścić się tak haniebnego procederu. Przed naszą samozwańczą panią detektyw stoi nie lada wyzwanie, ale zawsze może liczyć na pomoc rodziny i przyjaciół, szczególnie uroczego sąsiada, przy którym jeszcze nie raz mocniej zabije jej serce. Druga część jest napisana w podobnym stylu jak pierwsza. Mamy tu barwne życie londyńskiej society w czasach wiktoriańskich. I tutaj także mamy dość dobrze przedstawiony ich klimat. Tym razem wchodzimy w świat plotek i skandali i co ciekawe, co kiedyś można było uznać za skandaliczne w dzisiejszych czasach raczej by nikogo nie zdziwiło 😄. Tutaj też mamy dosyć interesującą intrygę kryminalną - znów może nie jakąś szczególnie ambitną, ale taką nazwijmy to kolokwialnie w porządku. Co ciekawe Frances i jej drużyna muszą się zmierzyć z całą armią podejrzanych, a jak się okazuje pozory mogą mylić. Znów dosyć dobrze rozrysowane są postacie - podoba mi się niezgrabna Lottie i przedsiębiorcza ciotka Hetty. Jednak trochę więcej rzeczy mnie irytowało niż w poprzedniej części. Po pierwsze zakończenie jest w moim odbiorze mało satysfakcjonujące - jest wręcz banalne, nie stanowi żadnego zwrotu akcji i łatwo się go można domyśleć. Nawet można by rzec, że zachowanie Frances pod koniec było wręcz głupie. W pierwszej części o wiele lepiej to wyszło. Czarne charaktery tu są w ogóle nieciekawe. Ponadto miałam trochę większe wymagania co do relacji Frances z jej sąsiadem Georgem - tu niby posuwa się do przodu, ale chyba jakoś mało między nimi iskrzy. Poza tym pewne wątki w fabule są naprawdę naiwne, jakby ta książka była adresowana do znacznie młodszych czytelników np. prawnik pracujący dla rządu dostaje do wglądu dokumenty, które teoretycznie mogą skompromitować znane osobistości, a on nie tylko pokazuje je głównemu podejrzanemu, ale swojej przyjaciółce, a ona wszystkim domownikom i to bez mrugnięcia okiem. Trochę to średnio wygląda. Jednak oczywiście książka nie jest zła - bardzo dobrze się ją czyta i gwarantuje ona relaks i dobrą zabawę.
Podsumowując uważam, że książki Dianne Freeman są naprawdę przyjemne. Myślę, że taka lektura jest jak najbardziej potrzebna. Każdy chyba ma czasem takie sytuacje, że chętnie by coś przeczytał, ale jest zmęczony, nie ma siły i najchętniej sięgnąłby po coś lekkiego, przyjemnego i nie za bardzo absorbującego umysł. W takich sytuacjach te książki nadadzą się idealnie. Stanowią miłą rozrywkę, może nie są za bardzo ambitne, ale na tyle interesujące, że potrafią wciągnąć w ciekawy świat intryg, ploteczek, życia londyńskiej society epoki wiktoriańskiej i praw kobiet. Uważam, że jeżeli ktoś potrzebuje niezobowiązującej lektury powinien sięgnąć po te książki i na pewno się nie zawiedzie.
Dzisiaj chciałam zająć się najnowszą książką o przygodach Nory Kelly, czyli "Ogonem skorpiona" Douglasa Prestona i Lincolna Childa. Dla przypomnienia, wymienieni pisarze są autorami serii książek o ekscentrycznym agencie FBI Aloysiusie Pendergaście. Książki z jego przygodami są na pograniczu różnych gatunków - horroru, thrillera, dreszczowca, gdzie wątek kryminalny przeplata się z fantastyką naukową i zjawiskami nadprzyrodzonymi. W serii tej pojawia się wiele interesujących postaci, które pomagają głównemu bohaterowi. Jedną z nich jest doktor Nora Kelly - jest ona archeologiem pracującym w Instytucie Archeologii Santa Fe. Pojawia się ona pierwszy raz w powieści "Nadciągająca burza" wydanej w 1999 r. Teraz jednak "dostała" od autorów swoją własną serię, która została zapoczątkowana wydaną rok temu powieścią "Stare kości". W "Ogonie skorpiona", podobnie jak w poprzedniej części, Norze partneruje początkująca agentka FBI Corrie Swanson. Jest ona podopieczną agenta Pendergasta i po raz pierwszy pojawia się w powieści "Martwa natura z krukami" wydanej w 2003 r. Jest tam zadziorną, zbuntowaną nastolatką, jednak przenikliwy agent Pendergast dostrzega w niej ogromny potencjał i pomaga zdobyć wykształcenie, dzięki czemu Corrie może iść śladem swojego mentora i również zostać agentką FBI. I tym razem obie panie muszą zmierzyć się z trudną zagadką.
Młoda agentka FBI Corrie Swanson jest załamana swoją porażką w ostatnim śledztwie. Przez jej błąd sprawy mogły przybrać tragiczny obrót. Od swojego przełożonego dostaje nowe zadanie, które jednak nie wygląda zachęcająco, dlatego Corrie odbiera je jako karę za swój błąd. Okazuje się, że drobny złodziejaszek został przyłapany przez szeryfa podczas plądrowania opuszczonego domu w Nowym Meksyku. Na miejscu zostały odnalezione zwłoki, które jednak leżały tam od przeszło pięćdziesięciu lat. Co dziwne złodziej był tak zdesperowany, że strzelił do szeryfa i sam został poważnie ranny. Corrie jest bardzo zdziwiona takim obrotem sprawy, ponieważ miejsce nie jest zbyt bogate w łupy. Zwłoki wyglądają jednak bardzo dziwnie, dlatego też Corrie prosi o pomoc swoją znajomą archeolożkę doktor Norę Kelly. Ta odkrywa coś dziwnego - drogocenny złoty krzyż. Obie kobiety z czasem zaczynają zdawać sobie sprawę, że wpadły na trop czegoś o wiele większego, niż zwykła kradzież. Czy ma to coś wspólnego z legendą o zakopanym skarbie? A może sprawa związana jest z tajemniczą bazą wojskową znajdującą się nieopodal? Jakakolwiek jest odpowiedź obie kobiety znów staną oko w oko z poważnym niebezpieczeństwem i będą musiały walczyć do końca.
Osobiście uwielbiam książki o agencie Pendergaście i bardzo lubię obie bohaterki, dlatego też zawsze chętnie sięgnę po książki o ich przygodach. Na początek chciałam napisać o tym co mi się podobało. Oczywiście sposób narracji jakim posługują się autorzy - zawsze snuta przez nich opowieść jest tak wciągająca, że nie można się od niej oderwać. I jak zawsze ciekawy pomysł - jakaś głęboko zakopana tajemnica. Tutaj mamy legendę o skarbie plus eksperymenty prowadzone w tajnej bazie wojskowej, co mi się wydaje jest super połączeniem. Zawsze w tle jest jakaś mroczna tajemnica, do której musza dotrzeć główne bohaterki mimo, że ktoś im zagraża i robi wszystko, aby im to uniemożliwić. Ciekawe jest również nawiązanie do historii Stanów Zjednoczonych - szczególnie, że poruszone są raczej trudne tematy, czyli bomba atomowa oraz sprawa rdzennych mieszkańców. Bardzo lubię też obie bohaterki. Norę, która jest twarda i nie boi się wyzwań oraz Corrie, która zawsze bardzo chce sobie coś udowodnić. Chociaż ich charaktery potrafią tworzyć mieszankę wybuchową, to jednak świetnie się uzupełniają. Zawsze dobrze jest też spotkać, choć na chwilę, agenta Pendergasta. Akcja jest oczywiście bardzo wartka, więc nie ma tutaj czasu na nudę, ani nawet na dłuższe zastanowienie. Mamy tutaj dużo zwrotów akcji i to takich, dzięki którym wraz z bohaterkami musi oglądać się za siebie. Książka bardzo wciąga i nie można się od niej oderwać, póki bohaterowie, a wraz z nimi czytelnicy nie dojdą do prawdy.
Teraz co mi się nie podobało - widzę w tej książce pewną wtórność. Chodzi mi o to, że choć jest ona zupełnie o czym innym niż poprzednia, to jej konstrukcja jest bardzo podobna. Trochę mam wrażenie jakby autorzy mieli pewien schemat i dopasowywali do niego tylko inne miejsca i zagadki. Nawet pojawienie się agenta Pendergasta, choć na pewno miłe, to jest kalką z poprzedniego tomu. Ponadto trochę mało jest Nory Kelly - mam wrażenie, że książka jest bardziej poświęcona Corrie. Może nie przeszkadza mi to tak bardzo, jednak to mają być niby przygody Nory, a tu mamy tylko jej potyczki z pracodawcą i praktycznie nic więcej. Wolałabym, żeby ta postać się bardziej rozwinęła, a tu tylko rozwija się Corrie i to i tak nie za bardzo, bo czasem dalej ma trochę te swoje nie całkiem dojrzałe zachowania. Poza tym zakończenie nie do końca mnie usatysfakcjonowało - myślałam, że to będzie coś bardziej spektakularnego, tak jak zazwyczaj w tych książkach bywa. Ci autorzy są znani z zakończeń będących cliffhangerami, często mocno szokującymi. Tutaj jednak mam wrażenie, że cała historia mimo początkowej sensacyjności, jest dosyć banalna. Poprzednia była o wiele bardziej szokująca.
Jednak mimo tych kilku wad uważam, że książka jest bardzo dobra. Skoro wciągnęła mnie na długie godziny, to znaczy że nie może być zła. Jak zawsze dostajemy ciekawie opisaną i wciągającą historię, interesujące postacie, wartką akcję, tajemnicę i zagadkę z przeszłości, która wpływa na teraźniejszość oraz wspaniałą narrację. Myślę, że czytelnikowi, który przepada za tego typu literaturą więcej do szczęścia nie potrzeba 😀.
Mimo, że Agatha Christie napisała wiele książek, ja osobiście tak bardzo kocham jej twórczość, że chciałabym więcej. Jakiś czas temu znów modny był trend na kontynuację przygód znanych postaci z literatury. Jeśli chodzi o Sherlocka Holmesa to powstało ich nawet sporo, więc było w czym wybierać. Niestety w przypadku Herkulesa Poirota nie było żadnej kontynuacji. Zmieniło się to w 2014 r. kiedy została wydana książka autorstwa Sophie Hannah pt. "Inicjały zbrodni". Sophie Hannah to brytyjska pisarka urodzona w 1971 r. w Manchesterze. Jest autorką znanych kryminałów psychologicznych, których bohaterem jest konstabl Simon Waterhouse np. "Błąd w zeznaniach", "Buźka" czy "Powiedz prawdę". To właśnie ona została wybrana przez spadkobierców Agathy Christie do napisania kontynuacji przygód jej najsłynniejszego detektywa. I tak powstały "Inicjały zbrodni", które zostały przez nich autoryzowane. Jako, że jestem wielką fanką Królowej Kryminałów to z jednej strony ucieszyła mnie ta wiadomość, jednak z drugiej miałam swoje obawy. Poirot jest moim ulubionym detektywem i bałam się, że jego postać zostanie mówiąc wprost popsuta. Mimo to postanowiłam sięgnąć po tą pozycję i przekonać się sama. Jak to moim zdaniem wyszło? O tym poniżej.
"Inicjały zbrodni"
Spożywając posiłek w przytulnej restauracji Herkules Poirot jest świadkiem niecodziennego wydarzenia: oto z impetem do środka dosłownie wpada zdenerwowana kobieta. Poirot wiedziony zarówno chęcią pomocy jak i ciekawością przysiada się do kobiety proponując swoje usługi. Twierdzi ona, że jest w niebezpieczeństwie, jednak zasłużyła na wszystko, co ją ma spotkać. Kiedy kobieta znika Poirot jest poważnie zmartwiony i ta sprawa nie daje mu spokoju. W międzyczasie przyjaciel Poirota, detektyw Scotland Yardu Edward Catchpool, prowadzi ciekawe śledztwo. W hotelu Bloxham doszło do dziwnej zbrodni - tego samego wieczoru zamordowano tam trzy osoby w trzech różnych pokojach, a morderca przy każdej ofierze trzy identyczne spinki do mankietów. Czy te morderstwa mają coś wspólnego z tajemniczą kobietą z restauracji? Śledztwo doprowadzi bohaterów do strasznej tajemnicy, którą skrywa pewne senne miasteczko. I będą oni zadawali sobie pytanie, czy można samemu wymierzyć sprawiedliwość. Zazwyczaj zaczynam od tego co mi się w danej książce podobało, jednak tutaj muszę zrobić odwrotnie, ponieważ to od razu rzuciło mi się w oczy. Mianowicie chodzi o to, że moim zdaniem nie jest to Herkules Poirot - niby mówi i zachowuje się jak on, jednak bardzo czuć, że to nie on. Brakuje mu tej charyzmy, która czyniła z niego wybitną postać. To po pierwsze. Po drugie ta książka nie jest tak lekka jak typowe książki Agathy Christie, które charakteryzują się tym, że mimo iż są o zbrodniach, to czytelnik nie czuje się nimi przybity. Tutaj czułam się przybita, bo sprawa jest przykra. Po trzecie skomplikowanie intrygi - u Christie owszem jest namnożenie wątków, aby zmylić czytelnika, jednak tutaj jest to tak zagmatwane, że człowiek zaczyna się w tym gubić. Ponadto to jest tutaj za dużo niepotrzebnych wątków i są one za bardzo rozwinięte - powinno być o połowę mniej. Po czwarte nowy kumpel Poirota jakoś mnie bardzo nie przekonał do siebie - nie jest jakoś szczególnie ciekawą i wzbudzającą sympatię postacią jaką jest kapitan Hastings. Może książka nie jest jakoś bardzo zła, bo sprawa jest to dosyć ciekawa, jednak jest za długa, zbyt zagmatwana i dołująca. Przyznaję, że się rozczarowałam.
"Zamknięta trumna"
Znana pisarka lady Athelinda Playford organizuje przyjęcie, na które zaprasza nie tylko swoją rodzinę i przyjaciół, ale także Herkulesa Poirot i jego przyjaciela detektywa Catchpoola. Niespodziewanie kobieta zmienia testament - wydziedzicza swoje dzieci zostawiając majątek swojemu śmiertelnie choremu sekretarzowi. Powoduje to oczywiście wstrząs wśród zebranych, a Poirot spodziewa się najgorszego. Niestety jego obawy się spełniają kiedy dochodzi do morderstwa. Poirot i Catchpool stają przed trudnym zadaniem, ponieważ sprawa okazuje się być bardziej skomplikowana niż myśleli. Jednak nic nie jest w stanie powstrzymać wielkiego detektywa przed dojściem do prawdy. Kiedy ta książka została wydana, postanowiłam dać jej szansę pomimo, iż poprzednia mnie nie zachwyciła. I na początku wydawało się, że jest trochę lepsza od poprzedniej. Niestety i dalej w las, tym gorzej. Znów mamy to samo co w poprzedniej książce - masa niepotrzebnych wątków i dialogów oraz totalne zagmatwanie sprawy. Książki Christie są lekkie w odbiorze, a tu znów mamy cięższą lekturę. Ponownie mam wrażenie, że Poirot to nie Poirot, a motywacje mordercy są naciągane. Nie podobały mi się też trochę z palca wyssane teorie np. że świadek nie widział tego co widział, bo nie i tyle. Wprawdzie zagadka była trochę ciekawsza, niż w "Inicjałach zbrodni", ale nadal książka moim zdaniem pozostawia wiele do życzenia.
"Zagadka trzech czwartych"
Do Herkulesa Poirot zgłaszają się cztery osoby, które twierdzą, że dostały od niego list, w którym oskarża ich on o morderstwo niejakiego Barnaby Pandy'ego. Tylko, że Poirot nie wysyłam żadnych listów i nie zna rzekomej ofiary. Detektywowi nie podoba się jednak, że ktoś się pod niego podszył i postanawia zająć się tą sprawą. Okazuje się, że Pandy był staruszkiem, który utonął podczas kąpieli. Zostało to uznane za wypadek, jednak w związku z tajemniczymi listami, zaczynają być co do tego wątpliwości. Wydaje się, że trzy z czerech osób mają jakieś powiązania z ofiarą, jednak czwarta nie pasuje do tego schematu. Ale czy na pewno? Niestety znów mimo moich nadziei dostałam to samo co w poprzednich książkach. Na początku zapowiada się obiecująco, ale później wątki zaczynają się gmatwać, motywacje mordercy są naciągane, a Poirot zachowuje si sztucznie. Ponadto zagadka nie jest zbyt porywająca, a rozwiązanie rozczarowuje. Naprawdę kocham Poirota i chciałam dać tym książkom szansę, ale to wszystko po prostu zaczyna męczyć.
"Morderstwa w Kingfisher Hill"
Herkules Poirot i inspektor Catchpool wybierają się autokarem do luksusowego majątku Kingfisher Hill. Słynny detektyw zgodził się bowiem pomóc Richardowi Devonportowi, którego narzeczona przyznała się do zamordowania jego brata Franka. Richard szczerze wierzy w jej niewinność i prosi Poirota o odnalezienie faktycznego sprawcy. Jednak po drodze dochodzi do niecodziennych wydarzeń - w autokarze zdenerwowana kobieta nie chce zająć swojego miejsca, ponieważ ktoś ostrzegał ją, że zostanie zamordowana. Kiedy Poirot zamienia się z nią miejscami pasażerka obok wyznaje mu, że popełniła morderstwo. Wkrótce obie kobiety znikają, a Poirot i Catchpool zaczynają się zastanawiać, czy te zdarzenia mają coś wspólnego z prowadzonym przez nich śledztwem. Nie wierzą bowiem w zbiegi okoliczności. Bardzo bym chciała niestety się nie powtarzać, ale muszę. Mam do zarzucenia tej książce to samo co poprzednim - mętna, zagmatwana fabuła, za dużo zbędnych wątków, nieciekawy morderca i mało Poirota w Poirocie. Mimo, że ta książka jest najmniej obszerna z całej serii, to i tak jest o połowę za gruba. Jest tu mnóstwo niepotrzebnych dywagacji, które można sobie na dobrą sprawę odpuścić i to nie wpłynie na nasze rozumienie powieści. Dlatego też z całym żalem muszę przyznać, że cieszy mnie to iż jest to ostania książka z tej serii i mam nadzieję, że tak pozostanie.
Przykro mi, że tak musiałam napisać o tych książkach, ponieważ na początku bardzo cieszyłam się na powrót mojego ulubionego detektywa. Uwielbiam Herkulesa Poirot, dlatego też miałam nadzieję, że dzięki tym książkom chociaż w niewielkim stopniu będę znów mogła się cieszyć jego przygodami. Niestety potem przyszło rozczarowanie. Książki Agathy Christie są lekkie i przyjemne, ale intryga w nich zawarta jest genialnie skonstruowana. Jest dużo tropów, aby zmylić czytelnika, ale są one jasne i czytelne. Na koniec powieści, kiedy detektyw tłumaczy w jaki sposób doszedł do prawdy, wszystko staje się dla nas jasne i pukamy się w czoło, czemu na to nie wpadliśmy. Tutaj tego zabrakło. Intryga w tych książkach jest pogmatwana, że nawet kiedy detektyw wyjaśnia sprawę, nadal zastanawiamy się o co naprawdę tutaj chodzi. Brakuje też tej lekkości charakterystycznej dla Christie. Jeśli chodzi o Poirota, to mam wrażenie jakby to była jego podróbka - niby wygląda jak on i posługuje się tymi samymi wyrażeniami, a jednak czegoś tu brakuje. Jeśli chodzi o jego przyjaciela Catchpoola, to może nie jest on złą postacią, ale jakąś taką mało interesującą. Bardzo brakuje mi ulubionych bohaterów - Hastingsa, Jappa i pani Oliver. Oni też nadawali barwy tym książkom. Gdyby powieści Sophie Hannah były o jakimś detektywie X, to może lepiej bym je odebrała. Jednak, że są niby o Herkulesie Poirot, to niestety na każdym kroku porównuję je do oryginału i to porównanie wychodzi bardzo na niekorzyść. Oczywiście pragnę zaznaczyć, że uważam, iż Królowej Kryminałów nie da się dorównać i trzeba oddać autorce, że w ogóle próbowała. Widać też spadkobiercy Christie uznali, że te kontynuacje są w porządku. Ja jednak wolę oryginały, choćbym je miała przeczytać po raz milionowy. A więc czy królowa może być tylko jedna? Tak zdecydowanie i jest nią i zawsze będzie Agatha Christie.
Bibliografia:
S.Hannah, Inicjały zbrodni, Wydawnictwo Literackie 2014, można kupić na Allegro
Podobnie jak Sherlock Holmes, Herkules Poirot stał się inspiracją dla wielu twórców. Część z nich przeniosła przygody słynnego detektywa na mały i duży ekran, a część w świat gier komputerowych. Jak wiadomo z różnym skutkiem. Świadczy to jednak o tym jak bardzo postać genialnego detektywa stała się nieodłączną częścią popkultury. Poniżej chciałam opisać najbardziej znane pozycje.
"Poirot" 1989-2013
Brytyjski serial kryminalny, w którym w roli głównej występuje David Suchet. Składa się on z 13 sezonów i 70 odcinków. Jest to ekranizacja powieści i opowiadań Agathy Christie. Davidowi Suchetowi partnerują Hugh Fraser jako kapitan Hastings, Phillip Jackson jako inspektor Japp, Pauline Moran jako Felicity Lemon oraz Zoë Wanamaker jako Ariadna Oliver. W serialu gościnnie wystąpiło też wielu znanych aktorów jak Emily Blunt, Michael Fassbender, Jessica Chastain czy Toby Jones. Moim zdaniem jest to najlepsza adaptacja przygód słynnego detektywa.Serial jest świetny z kilku powodów. Po pierwsze twórcy naprawdę byli wierni książkom, w większości odcinków, bo co do paru można się doczepić, jednak jest ich naprawdę mała ilość w porównaniu do tych dobrych. Po drugie znakomite aktorstwo - David Suchet jest po prostu wspaniały i swoją rolę odgrywa perfekcyjnie. Jest on dla mnie jedynym i najwspanialszym Poirotem. Pozostali aktorzy też fantastycznie się prezentują. Po trzecie scenografia i kostiumy. Wszystko jest dopracowane w najmniejszym szczególe, aby odpowiadało tamtejszym czasom, a kostiumy to prawdziwa rewia mody - są naprawdę realistyczne i pięknie się prezentują. Najlepiej wygląda oczywiście Poirot, który jak wiadomo lubił się stroić niczym dandys - jego garnitury są idealnie dobrane. Panie też świetnie się prezentują, dzięki czemu mamy prawdziwą lekcję z historii mody. W ogóle jest to cudowny serial i jeden z moich ulubionych.
Filmy z Peterem Ustinovem
Były to nakręcone w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych filmy, w których główną rolę odgrywał znany brytyjski aktor Peter Ustinov. Były to kolejno "Śmierć na Nilu" 1978 r. , "Zło czai się wszędzie" 1982 r. , "Śmierć lorda Edgware'a" 1985 r. , "Altanka nieboszczyka" 1986 r. "Morderstwo w trzech aktach" 1986 r. oraz "Rendez vous ze śmiercią" 1988 r. Tutaj również występowało kilku znanych aktorów m.in. Jane Birkin, Bette Davis, Mia Farrow, Angela Lansbury, Maggie Smith, Faye Dunaway, Lauren Bacall, czy Carrie Fisher. Ciekawostką jest, że w "Śmierci lorda Edgware'a" rolę inspektora Jappa ogrywa nikt inny jak David Suchet. Te filmy też są bardzo dobre - jest to wierna adaptacja książek, twórcy zadbali o scenografię i kostiumy, aktorstwo też jest na najwyższym poziomie. Jednak moim zdaniem Peter Ustinov, choć jest bardzo dobrym aktorem i naprawdę się starał, to jednak nie pasuje tak bardzo na Poirota jak David Suchet. Przede wszystkim ma blond włosy. Wiem, że to może mały szczegół, ale mnie trochę mierzi. Jednak te filmy prezentują naprawdę wysoki poziom i są warte obejrzenia.
Filmy z Kennethem Branaghiem
Są to na razie dwa filmy - "Morderstwo w Orient Ekspressie" z 2017 r. oraz "Śmierć na Nilu" z 2022 r. , choć w planach jest już trzeci film. Kiedy w 2017 r. w kinach pojawił się pierwszy film byłam pełna zarówno nadziei jak i obaw. Jednak przekonała mnie do obejrzenia plejada gwiazd, ponieważ w filmie występują m.in. Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Judi Dench, Willem Dafoe czy Penélope Cruz. Wydawałoby się, że taka obsada powinna gwarantować świetny film. Jednak niestety okazało się być wręcz przeciwnie. Po pierwsze nie jest to wierna adaptacja książki. Po drugie film jest rozwleczony i ma dużo niepotrzebnych dialogów. Po trzecie postacie są nieciekawe, a niektóre wciśnięte na siłę - nie mam pojęcia skąd tu Pilar Estravados, która jest bohaterką zupełnie innej powieści, a z "Morderstwem w Orient Ekspressie" nie ma nic wspólnego. Po czwarte sam Poirot - lubię i szanuję Kennetha Branagha, ale kompletnie nie pasuje na Poirota. Niestety słynny detektyw w jego wykonaniu to jakaś parodia - Poirot był niski, korpulentny i miał czarne włosy. Tu jest wysokim, szczupłym blondynem, a jego wąsy wyglądają jakby wpadł na mopa i część mu się przykleiła do twarzy. Poza tym jego zachowanie wydaje się być niestety marną kopią Poirota z serialu. Bardzo mnie ten film rozczarował i zniechęcił do obejrzenia "Śmierci na Nilu", jednak postanowiłam się przemóc - a nuż tamten film to był wypadek przy pracy, a następny będzie lepszy.
Tutaj też mamy znanych aktorów jak Gal Gadot, Armie Hammer czy Annette Bening. Poirot tym razem bada sprawę morderstwa bogatej dziedziczki Linnet Doyle. W tym filmie mamy sytuację podobną, jak w poprzednim - jest to bardzo luźna interpretacja książki. Ogólnie intryga się niby zgadza, ale postacie w większości bardzo różnią się od pierwowzorów. Znów film nie porywa, a Poirot nie jest Poirotem - szczególnie sceny początkowe, które są kompletnym wymysłem twórców. Chyba chodziło o to, aby nadać jego postaci dramatyzmu, co jest bez sensu, bo Poirot jest trzeźwo myślącym detektywem, a nie postacią tragiczną. I jeszcze to jego wymachiwanie bronią - ogólnie miał bardzo dużo zachowań kompletnie nie w swoim stylu. Dlatego też niestety moim zdaniem jest to kolejna porażka.
"The ABC Murders" 2018 r.
Brytyjski miniserial z Johnem Malkovichem w roli Herkulesa Poirot, składający się z trzech odcinków. Poirot bada oczywiście sprawę seryjnego zabójcy, który morduje swoje ofiary według alfabetu. Jest to bardzo luźna interpretacja dzieła Agathy Christie, co dla mnie jest wadą, bo ja lubię jak twórcy trzymają się pierwowzoru. Oprócz tego nie ma Hastingsa, a sam serial jest przydługawy - chyba chciano jak najbardziej rozwlec tą historię, aby zawierała aż trzy odcinki. Ponadto mimo że lubię Johna Malkovicha, to w ogóle nie pasuje on mi na Herkulesa Poirot.
Herkules Poirot jest też bohaterem kilku gier komputerowych. Na polskim rynku jak na razie zostały wydane cztery gry:
"Morderstwo w Orient Ekspressie"
Jest to przygodowa gra typu point-and-click wydana przez The Adventure Company w 2006 r. W grze wcielamy się w pracownicę kolei imieniem Antoinette, która pomaga Poirotowi rozwiązać zagadkę morderstwa w pociągu. W słynnym Orient Ekspressie doszło do zabójstwa, którego ofiarą padł niejaki pan Ratchett. Jednak z powodu pogody pociąg utknął w zaspie, a słynny detektyw doznał kontuzji. Dlatego musi prosić do pomoc Antoinette. Niestety wygląda na to, że mordercą jest któryś z pasażerów.
Jest to typowa przygodówka detektywistyczna, a więc naszym zadaniem jest odwiedzanie lokacji, zbieranie dowodów i poszlak oraz przesłuchiwanie świadków. Akcja rozgrywa się głównie w pociągu oraz na zewnątrz, kiedy stanął on w zaspie śnieżnej. Co ciekawe gra prezentuje nam trzy rozwiązania, co jest bardzo interesujące, ponieważ przynosi zupełnie inne zakończenie, niż to w książce.
Gra jak na tamte lata jest bardzo porządnie zrobiona. Grafika nie jest najgorsza, zagadki są bardzo ciekawe, a lokalizacje które odwiedzamy są klimatyczne. Nad niektórymi rzeczami trzeba się naprawdę nagłowić, żeby nie utknąć. Gra nie jest długa, ale bardzo wciąga. Myślę, że to super sprawa móc uczestniczyć w jednej z największych zagadek Agathy Christie.
"Zło, które żyje pod słońcem"
Jest to kolejna przygodówka typu point-and-click wydana przez The Adventure Company w 2007 r. Tym razem sterujemy poczynaniami Herkulesa Poirot, a właściwie kapitana Hastings, któremu słynny detektyw rzucił wyzwania, aby rozwiązał zagadkę tajemniczej śmierci aktorki Arleny Marshall.
Gra polega na tym samym co jej poprzedniczka, jednak parę detali mamy bardziej dopracowanych m.in. lokację, inwentarz czy same zagadki. Lokacje są naprawdę bardzo ładne i klimatyczne - odwiedzamy różne zakątki wyspy i mamy przed sobą piękne krajobrazy. Do intrygi wymyślonej przez Agathę Christie mamy dodanych kilka dodatkowych wątków, w tym wątek nadprzyrodzony, co czyni grę naprawdę wciągającą.
Tutaj też musimy się sporo pogłowić, bo zagadki nie są banalne. Sama atmosfera wyspy naprawdę bardzo mi się podobała i miałam ochotę na dogłębną eksplorację. Także gra jak na 2007 r. reprezentuje wysoki poziom.
"Agatha Christie: The ABC Murders"
Jest to gra studia Microids, która miała swoją premierę w 2016 r. To także jest typowa detektywistyczna przygodówka point-and-click. Fabuła opiera się oczywiście na jednej z najsłynniejszych książek Agathy Christie, czyli "A.B.C.". Tym razem badamy sprawę seryjnego mordercy, który zabija swoje ofiary według alfabetu, a na miejscu zbrodni pozostawia rozkład jazdy pociągów, zwany potocznie ABC.
Podobnie jak w poprzednich grach zbieramy dowody, analizujemy miejsce zbrodni, przepytujemy świadków i szukamy tropów. Jednak gra jest trochę bardziej zaawansowana, ponieważ musimy tutaj dopasowywać tropy i dokonywać rekonstrukcji. Mamy też więcej minigier. Odwiedzamy też wiele ciekawych lokacji. System przesłuchania świadków też jest bardziej rozbudowany - w zależności od tego jakie pytania wybierzemy, dostajemy odpowiednią liczbę punktów. Mamy też do zebrania sporo trofeów.
Gra jest dosyć liniowa - nie pójdziemy dalej jeśli nie wybierzemy właściwych odpowiedzi. Minigry są raczej dosyć proste. Gra ma jednak fajny klimat i bardzo dobrze zobrazowała jedną z najsłynniejszych książek Królowej Kryminałów. Jedyne co do końca mi się nie podobało to taka trochę rysunkowa forma gry. Wolę jednak jak gra wygląda bardziej realistycznie. Jednak mimo to gra się naprawdę super i można spędzić kilka godzin na miłej rozrywce.
"Agatha Christie - Hercule Poirot: The First Cases"
Kolejna detektywistyczna gra typu point-and-click wydana w 2021 r. przez studio Microids. W grze wcielamy się w młodego Herkulesa Poirot, który rozwiązuje sprawę morderstwa na przyjęciu w bogatej rezydencji. Tutaj Poirot jest młodym policjantem, który dopiero rozpoczyna karierę w swojej rodzinnej Belgii. Trafia na przyjęcie wpływowej rodziny Van den Bosh, gdzie jeden z gości zostaje zamordowany. Naszym zadaniem będzie oczywiście odnajdywanie śladów i tropów oraz przesłuchiwanie świadków. Wszystkie odnaleziony tropy porządkujemy w specjalnej mapie myśli, dzięki której nasze śledztwo posuwa się do przodu. Gra nie jest bardzo trudna - to taka typowa gra detektywistyczna. Jednak co mi bardzo przeszkadzało to jej forma - nie podoba mi się taki widok z góry, lubię gry w których uczestniczymy w rozgrywce bezpośrednio, a tutaj mam wrażenie jakbym patrzyła na domek dla lalek. Gra też niestety jakoś bardzo mnie nie wciągnęła. Jednak mimo to jest to Herkules Poirot, więc myślę że warto zagrać.
Jak widać bohater książek Agathy Christie stanowi inspirację dla wielu twórców, co oczywiście nie dziwi, ponieważ jest to fantastyczna i genialna postać. Wydaje mi się jednak, że w świecie popkultury poświęca się mu o wiele mniej miejsca, niż Sherlockowi Holmesowi. Szczególnie ubolewam nad faktem, że nie ma o Poirocie żadnej gry planszowej, bo bardzo chętnie bym w taką zagrała. Gier komputerowych też jest mniej, jednak mam nadzieję, że się to zmieni. Jeśli chodzi o ekranizacje to uważam, że serial z Davidem Suchetem jest nie do pobicia - współczesne interpretacje niestety są kiepskie. Jednak Poirot jest moim ulubionym detektywem, dlatego też bardzo bym chciała zobaczyć jeszcze dużo rzeczy z jego udziałem, oby z lepszym skutkiem.
Herkules Poirot jest moim ulubionym detektywem i kocham wszystkie książki, w których jest bohaterem. Dlatego też ciężko mi tak naprawdę wybrać, które są moimi ulubionymi. Jednak powiedzmy, że jak mam ochotę przeczytać którąś z nich to jedne przychodzą mi pierwsze do głowy. Na szczęście książek z Herkulesem Poirot jest dosyć sporo, więc wybór jest duży. Jednak jak dla mnie mogłoby być ich o wiele więcej. Myślę, że po te książki najczęściej sięgam:
"Śmierć lorda Edgware'a"
Do Poirota zwraca się o pomoc znana aktorka Jane Wilkinson, która chce odejść od okrutnego męża lorda Edgware'a. Ten jednak nie chce zgodzić się na rozwód. Kiedy Poirot i Hastings udają się na rozmowę do tego bogatego arystokraty, ze zdziwieniem słyszą, iż ten zgodził się na rozwód. Wydaje się, że jego żona jednak nic o tym nie wie. Sytuacja komplikuje się kiedy lord Edgware zostaje zamordowany, a dwie osoby oskarżają o tą zbrodnie jego żonę, ponieważ rzekomo widziały ją wchodzącą do jego gabinetu w dniu tragedii. Tyle tylko, że w międzyczasie Jane Wilkinson uczestniczyła w uroczystej kolacji i dwanaście osób jest w stanie to potwierdzić. Czyżby ktoś chciał wrobić znaną aktorkę w morderstwo? Jaki był motyw zbrodni? Słynny detektyw staje przed nie lada wyzwaniem, ponieważ tym razem ma do czynienia z wyjątkowo sprytnym mordercą. Jest to jedna z moich ulubionych książek, ponieważ intryga w niej zawarta jest naprawdę genialna. Jest tutaj bardzo dużo mylących tropów i ciężko domyślić się prawdy. Naprawdę trzeba czytać z uwagą i mieć baczenie na nawet najdrobniejszy szczegół. Osoba mordercy i sposób w jaki została popełniona zbrodnia to prawdziwy majstersztyk. Trzeba też przyznać, że nawet największy detektyw dał się na początku nabrać, ponieważ morderca zmydlił mu oczy. Uwielbiam tą książkę, jest ona jednym z najlepszych kryminalnych dzieł.
"Morderstwo w Mezopotamii"
Pielęgniarka - siostra Leatheran udaje się na Bliski Wschód, gdzie pod wodzą słynnego archeologa doktora Erica Leidnera, prowadzone są wykopaliska. Doktor Leidner poprosił pielęgniarkę o pomoc, ponieważ bardzo martwi się o swoją żonę Luizę - cierpi ona na ataki histerii i ma halucynacje. Pani Leidner opowiada siostrze Leatheran jednak inną historię - jest prześladowana przez nieznanego sprawcę, który wysyła jej anonimy z groźbami śmierci. Pielęgniarka nie do końca wierzy pacjentce, zmienia jednak zdanie kiedy ta zostaje zamordowana. Na szczęście w pobliżu znajduje się słynny detektyw Herkules Poirot, który obiecuje odnaleźć mordercę, a sprawa nie jest prosta. Czyżby tajemniczy prześladowca spełnił swoje groźby? Jednak czy on w ogóle istnieje? A może motywu zbrodni trzeba szukać gdzie indziej. Ta książka należy do moich ulubionych głównie z dwóch powodów - po pierwsze jak zawsze genialna intryga. Mamy kobietę, którą wszyscy łącznie z jej mężem uważają za histeryczkę, a jednak zostaje zmordowana. Zastanawiamy się kim jest tajemniczy prześladowca i czy może być on tuż obok, co powoduje bardzo ciekawy klimat. Każdy z nas przecież bałby się zagrożenia, które bardzo często czyha tuż obok i nikomu nie wolno ufać. Bardzo ciekawy jest sposób dokonania zbrodni oraz morderca i jego motywacje. Po drugie sceneria powieści - wykopaliska archeologiczne na Bliskim Wschodzie - w kraju Orientu, dzikich i niebezpiecznych terenach, które skrywają niejedną tajemnicę z przeszłości. Wraz z bohaterami możemy odbyć niezwykłą podróż, poznać inne obyczaje i kultury. A wszystko to jest bardzo realistycznie opisane, bo jak wiadomo Agatha Christie była żoną archeologa i z nim podróżowała. Dlatego też uwielbiam tą książkę i niesamowitą podróż jaką mogę z nią przeżyć.
"A.B.C."
Do Herkulesa Poirot przychodzi niecodzienny list - tajemniczy morderca podpisujący się A.B.C. rzuca słynnemu detektywowi wyzwanie twierdząc, że ma zamiar dokonać przestępstwa w mieście Andover. Poirot ma poważne obawy, jednak policja nie traktuje tego poważnie, uważając za głupi żart. Sytuacja zmienia się jednak, kiedy w Andover zostaje zamordowana kobieta nazwiskiem Ascher, a przy jej ciele zostaje odnaleziony rozkład jazdy pociągów zwany potocznie ABC. Teraz już wiadomo, że sprawa jest poważna, tym bardziej że Poirot dostaje kolejny list, w którym morderca planuje następny atak. Poirot postanawia podjąć wyzwanie i uratować kolejne potencjalne ofiary. Morderca jednak jest bardzo sprytny, a do końca alfabetu jeszcze bardzo daleka droga. Począwszy od Kuby Rozpruwacza, bardzo fascynowała mnie sprawa listów jakie sprawcy często wysyłali do policji. Tutaj mamy poruszony właśnie ten temat. Czy mordercy to robią, ponieważ pragną rozgłosu, atencji, a może chełpią się tym, że są w stanie wykiwać organy ścigania. A może jednak w głębi duszy pragną zostać złapani. A może chodzi o coś zupełnie innego, czego my praworządni obywatele nie potrafimy zrozumieć. Najsłynniejszą taką sprawą jest chyba sprawa słynnego Zodiaka, której do dziś nie udało się rozwiązać. Dlatego też kolejne brawa dla Królowej, która jak zawsze potrafi podjąć i rozwinąć bardzo ciekawy temat. Tutaj też ma swoje wytłumaczenie na listy mordercy i jest ono bardzo ciekawe. Podobała mi się też w tej książce rola Hastingsa, który jak nawet przyznaje sam Poirot ma dar do widzenia rzeczy oczywistych, które wiele osób pomija. Także książka jest bardzo wciągająca i ma niesamowitą atmosferę.
"Pięć małych świnek"
Słynny detektyw dostaje nietypowe zlecenie - zgłasza się do niego niejaka Karla Lemarchant. Przed laty jej matkę Caroline Crale skazano za morderstwo jej męża, znanego malarza Amyasa Crale'a. Jednak Karla uważa, że jej matka była niewinna, a ojca zabił ktoś inny i nie poniósł konsekwencji. Na miejscu było wtedy jeszcze pięć osób - przyjaciele rodziny Philip i Meredith Blake, Elsa Greer - modelka, która pozowała artyście i była jednocześnie jego kochanką, Angela Warren - młodsza siostra Caroline oraz jej guwernantka panna Williams. Poirot ma bardzo trudne zadanie - jak bowiem rozwiązać zagadkę zbrodni sprzed szesnastu lat? Genialny detektyw musi opierać się jedynie na zwodniczej pamięci świadków, z których jedno może okazać się niebezpiecznym mordercą. Bardzo podoba mi się ta książka, ponieważ jest nietypowa. Tym razem wraz z Poirotem udajemy się w podróż w przeszłość. Dlatego też śledztwo jakie prowadzi detektyw też jest niecodzienne - ślady fizyczne już dawno zostały zatarte, więc można jedynie prowadzić przesłuchania. Jednak jak wiadomo człowiek często nie pamięta co robił kilka dni wcześniej, a co dopiero przed szesnastoma laty. Tutaj jednak sytuacja jest wyjątkowa, ponieważ morderstwo wywołuje traumę, która zawsze rzutuje na pamięci osób z nim związanych. Poirot musi w pełni wykorzystać swoje umiejętności jako psychologa, aby spośród zeznań świadków wyłapać te, które doprowadzą go do prawdy i jest to naprawdę zajmujące. Rozwiązanie też jest genialne i przyznam, że nie wpadłam na to. To po raz kolejny dowodzi kunsztu Christie jako genialnej pisarki.
"Dwanaście prac Herkulesa"
Jest to mój ulubiony zbiór opowiadań, w których bohaterem jest Herkules Poirot. Sprowokowany przez swojego znajomego, doktora Burtona, słynny detektyw postanawia zająć się tylko takimi sprawami, które pozwolą mu na wykonanie mitologicznych prac znanego greckiego herosa i zarazem swojego imiennika Herkulesa. Dlatego też mamy dwanaście różnorodnych opowiadań, z których każde odpowiada jednej herkulesowej pracy. Czy jednak można mityczne zadania przenieść do XX wieku i stworzyć z nich kryminały? Można, jeśli się jest genialną pisarką. Agatha Christie wpadła na naprawdę bardzo ciekawy pomysł i stworzyła fantastyczne historie, z których kilka zasługuje na szczególną uwagę. Przykładowo świetna sprawa "Lwa z Nemei", gdzie Poirot wpada na trop gangu porywaczy psów. W "Hydrze lernejskiej" musi stawić czoła metaforycznej hydrze, czyli złośliwym plotkom, które jak wiadomo potrafią zatruć ludziom życie. Kiedy wysokim kręgom rządowym grozi druzgocący skandal, Poirot musi posprzątać przysłowiowe "Stajnie Augiasza". Pewnemu młodemu człowiekowi zagrażają niebezpieczne "Ptaki stymfalijskie", czyli bezwzględne szantażystki. Co ciekawe w tym opowiadaniu pojawia się wątek polski. W "Klaczach Diomedesa" detektyw zmierzy się z przemytnikami narkotyków, a w "Stadzie Geryona" z groźną sektą i jej złowrogim przywódcą. W "Pojmaniu Cerbera" zaś ponownie spotka się z jedyną kobietą, która kiedykolwiek zrobiła na nim wrażenie, czyli z hrabiną Verą Rossakoff. Mamy więc tutaj dwanaście różnorodnych opowiadań, jak zwykle genialnie napisanych, z ciekawym motywem przewodnim. Nie wszystkie one dotyczą morderstw. Czasem chodzi o miłość, czasem o oszustwo, a nawet jedna sprawa jest dosyć zabawna. Autorka wpadła na naprawdę świetny pomysł porównując mitycznego Herkulesa ze słynnym detektywem. Poirot bowiem też jest wielkim herosem - jego siła nie tkwi jednak w mięśniach i nadludzkiej sile, ale mocy jego umysłu. Mityczne stworzenia stają się tutaj pewnymi alegoriami i idealnie wpisują się w prowadzone śledztwo. Pomysły są naprawdę tak różnorodne, że jest w czym wybierać. Uważam, że jest to najlepszy zbiór opowiadań o Herkulesie Poirot.
Tak naprawdę to bardzo ciężko było mi wybrać moje ulubione książki, ponieważ kocham je wszystkie. Herkules Poirot jest moją ulubioną postacią i często wracam do jego przygód. To w jaki sposób prowadzi swoje śledztwa jest naprawdę godne zachwytu. Książki Agathy Christie towarzyszyły mi przez moje dzieciństwo i często pozwalały oderwać się choć na chwilę od rzeczywistości, co było bardzo dla mnie ważne szczególnie w trudnych chwilach. Może i słynny detektyw nie jest pozbawiony wad, ale jednak jest fantastyczną, charyzmatyczną i ciekawą postacią. Dlatego też uważam, że każdy powinien się zapoznać z tymi książkami, gdyż gwarantują one wspaniale spędzony czas.
